Η μετάβαση στην ψηφιακή εποχή και οι όλο και πιο προηγμένες τεχνολογίες που εισάγονται συμβάλλουν με καινοτόμους τρόπους τόσο στην κατανόηση της πολυπλοκότητας του χώρου και των διαδικασιών και μορφών μετασχηματισμού του όσο και στην αντιμετώπιση και διαχείριση των σύνθετων και πολυεπίπεδων προβλημάτων του μέσω φυσικο-ψηφιακών αλληλεπιδράσεων. Για τον χωρικό σχεδιασμό, η ψηφιακή εποχή δεν αφορά μόνο την αυτοματοποίηση των εργαλείων ή και εν γένει του συστήματος σχεδιασμού. Αφορά πολύ περισσότερο την αναζήτηση ενός νέου σχεδιαστικού προτύπου και ενός νέου οράματος στο οποίο ο ψηφιακός μετασχηματισμός μπορεί να παίξει κρίσιμο ρόλο. Μέσα από τα 10 κεφάλαια αυτού του βιβλίου, οι συγγραφείς τους αναδεικνύουν σημαντικά ζητήματα στη θεώρηση του χωρικού σχεδιασμού υπό το πρίσμα της ψηφιακής εποχής, όπως ο εξελικτικός μετασχηματισμός, η μεταφορά και η δημιουργία γνώσης μέσω ψηφιακών συστημάτων και μέσων κοινωνικής δικτύωσης, καθώς και η αξιοποίηση ψηφιακών εργαλείων και τεκμηρίων για τον σχεδιασμό της βιώσιμης ανάπτυξης των πόλεων, της κινητικότητας και των δικτύων.

Ο σχεδιασμός και η πραγματοποίηση αξιόπιστων και έγκυρων μελετών στις επιστήμες υγείας αποτελούν προϋπόθεση για την εξαγωγή ασφαλών συμπερασμάτων, τη βελτίωση της κλινικής πράξης και την εφαρμογή ορθολογικής φροντίδας υγείας. Ακριβώς προς την κατεύθυνση αυτή στοχεύει το συγκεκριμένο βιβλίο, καθώς η Μεθοδολογία της Έρευνας είναι ο πλέον απαραίτητος επιστημονικός κλάδος για τη διεξαγωγή μελετών με συστηματικό, επιστημονικό και λογικό τρόπο.

Στο βιβλίο αυτό παρουσιάζεται μια πρόταση για τη λογοτεχνική εκπαίδευση που βασίζεται στην έννοια της διαλογικότητας, όπως αυτή νοηματοδοτείται αφενός στο έργο του Μπαχτίν και αφετέρου στη διαλογική παιδαγωγική. Ο πιο ορατός στόχος του είναι να αναδείξει μια νέα αναγνωστική πρακτική για τη λογοτεχνική εκπαίδευση, τον «ερμηνευτικό διάλογο», όπως διαμορφώθηκε μετά από τέσσερα χρόνια ερευνητικών διαδικασιών και διαλογικών κύκλων ανάμεσα στους συγγραφείς. Τα χαρακτηριστικά, οι πρακτικές και οι προϋποθέσεις του ερμηνευτικού διαλόγου παρουσιάζονται μέσα από τη δυναμική της διαμόρφωσής τους και αναπλαισιώνονται συνεχώς από τη θεωρία, την ερευνητική εμπειρία και τον διάλογο.

Το βιβλίο αποτελεί συλλογή δημοσιογραφικών άρθρων, οικονομικών αναλύσεων, πολιτικών σχολίων, συνεντεύξεων και απομαγνητοφωνημένων ομιλιών του συγγραφέα και εστιάζεται τόσο στην κατάσταση στην Ελλάδα μέσα στη σύγχρονη παγκόσμια δυναμική όσο και στις προοπτικές που διαγράφονται σε συνολικούς κοινωνικοοικονομικούς και πολιτικούς όρους. Χρησιμοποιώντας γλώσσα απλή και κατανοητή, ο συγγραφέας περιγράφει, αναλύει, κρίνει και προτείνει λύσεις για το παρόν και το μέλλον, παρακολουθώντας την επικαιρότητα, με στόχο η παρούσα έκδοση να είναι όσο το δυνατόν πιο λιτή, εύληπτη, ακριβής και συνοπτική.

Στο πέμπτο ποιητικό του βιβλίο, «Τελευταίο σκοτάδι», ο Αργύρης Παλούκας εγκαταλείπει σε μεγάλο βαθμό την ελλειπτικότητα της προηγούμενης ποιητικής συλλογής, «Άνθρωποι που γελάνε» (2018). Τα οικεία του θέματα αναπτύσσονται και πάλι οικονομημένα, με δωρικότητα και ακρίβεια, αλλά αυτή τη φορά με μεγαλύτερη ελευθερία έκφρασης και βάθος. Το περιεχόμενο των καινούργιων ποιημάτων επιβάλει πιο αυταρχικά τους δικούς του κανόνες: άλλοτε πιο εσωστρεφή κι άλλοτε πιο επιτακτικά, τα ποιήματα δηλώνουν χωρίς οποιονδήποτε περισπασμό ότι υπάρχει πλέον μόνο ο χρόνος κατά τον οποίο τα πράγματα πρέπει να λέγονται με το όνομά τους.

Είμαι γυναίκα. Χαίρομαι που είμαι γυναίκα. Δεν παραπονιέμαι. Δεν λυπάμαι. Δεν μου λείπει κάτι. Αλλά ούτε και μου περισσεύει. Γι’ αυτά θέλω να μιλήσω. […] Στον κόσμο απ’ όπου προέρχομαι θεωρούσαμε αυτομάτως ότι οι υποσχέσεις της ζωής προορίζονται για τους άλλους. Η ματαίωση ήταν ο κανόνας.

Στο εστιατόριο ενός σιδηροδρομικού σταθμού, κάπου στην Ευρώπη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, δύο πολιτικοί πρόσφυγες, ο βιοπαλαιστής Κάλε και ο αστός Τσίφελ, συναντιούνται σχεδόν τυχαία και συζητούν για θέματα φαινομενικά ασύνδετα μεταξύ τους: Ξεκινώντας από την καθημερινότητα της προσφυγιάς, όπου η μπίρα είναι αραιωμένη, ο καφές δεν είναι καφές και ο καπνός είναι κακής ποιότητας, φτάνουν να αναλύουν σημαντικά ζητήματα της πολιτικής και της ηθικής, μιλώντας για τα διαβατήρια, τον υλισμό, τις αρετές, την πορνογραφία, τον πόλεμο, το σχολείο, τον πατριωτισμό και τη Δημοκρατία. Στους Διαλόγους προσφύγων ο Μπρεχτ αξιοποιεί βιωματικό υλικό από την περιπλάνησή του ανά την Ευρώπη, όπου βρέθηκε ως πρόσφυγας διωκόμενος από το ναζιστικό καθεστώς, για να καυτηριάσει την υποκρισία των ισχυρών σε βάρος των ανίσχυρων, επιστρατεύοντας και τη σάτιρα στον μαχητικό αντιφασισμό. Η διευρυμένη θεματική των Διαλόγων, καθώς και η προσέγγισή τους από τη σκοπιά δύο διαφορετικών κόσμων, του εργάτη Κάλε και του διανοούμενου Τσίφελ, συνθέτουν ένα αδιάσπαστο σύνολο, συστήνοντας στον αναγνώστη τον Μπρεχτ ως διανοητή και άνθρωπο, αποκαλύπτοντας σημαντικά και εν πολλοίς άγνωστα στοιχεία της ζωής του.