Τα τελευταία χρόνια αναπτύσσονται νέοι τρόποι ψηφιακής επικοινωνίας και διάδρασης, νέες οικειοποιήσεις ψηφιακών μηνυμάτων, που προϋποθέτουν νέες μορφές ψηφιακής εγγραμματοσύνης, σε ένα πολλαπλώς και ποικιλοτρόπως διαμεσολαβούμενο οικοσύστημα ανθρώπινων διεπαφών. Αυτές οι συναρπαστικές αλλά συνάμα αμφιλεγόμενες δυνατότητες των ψηφιακών μέσων έχουν αποτελέσει αντικείμενο ποικίλων μελετών, άλλοτε μέσω της υιοθέτησης ουτοπικών θεωρήσεων «ανοίγματος» και εκδημοκρατισμού κι άλλοτε μέσω της υπογράμμισης δυστοπιών επιτήρησης, εθισμού ή/και υποταγής. Οι συγγραφείς και ερευνητές του συλλογικού αυτού τόμου επιχειρούν να σκιαγραφήσουν το νέο ψηφιακό πολιτιστικό τοπίο στην Ελλάδα και καταθέτουν τις εμπειρίες, τις απόψεις και τις πιο σύγχρονες ερευνητικές προτάσεις σχετικά με το παρόν και το μέλλον της ψηφιακής επικοινωνίας στον τομέα του πολιτισμού.