Η ιδέα της παιδείας δίνει περιεχόμενο στην εκπαιδευτική διαδικασία από την εποχή της κλασικής ελληνικής αρχαιότητας. Αναφέρεται σε μια πρότυπη εικόνα, σύμφωνα με την οποία ο μαθητής οφείλει να αναπτυχθεί.

Η αγωγή είναι ο όρος-κλειδί που προσδιορίζει την ταυτότητα του εκπαιδευτικού πνεύματος στον Μεσαίωνα. Συνίσταται στη σκόπιμη επίδραση που ασκείται στο άτομο, ώστε να προσαρμοστεί στον καθιερωμένο κοινωνικό κανόνα και στις αξίες του. Τέλος, η διδασκαλία αποτελεί όρο της νεότερης εποχής. Η τυπική εικόνα με την οποία συνδέθηκε είναι αυτή κάποιου ειδικού που μεταβιβάζει σε κάποιον άλλον, τον εκπαιδευμένο, γνώσεις, δε­ξιό­τητες, πιθανόν και αξίες. Η διδασκαλία έχει επικεντρωθεί άλλοτε στο τι πρέπει να διδάσκεται, άλλοτε στο πώς. Έτσι, όσοι συμμετέχουν στη διαδικασία αλλά και στην έρευνα για τη διδασκαλία αναλαμβάνουν το έργο αυτό έχοντας ήδη αποδώσει ένα δικό τους περιεχόμενο στην έννοιά της, χωρίς, από την άλλη, να έχουν πάντα επίγνωση των λόγων για τους οποίους απέδωσαν το συγκεκριμένο περιεχόμενο.

Σήμερα η εκπαίδευση και η διδασκαλία, ως βασική πρακτική της, βρίσκονται σε μια εύθραυστη ισορροπία ανάμεσα στις εδραιωμένες αρχές της νεωτερικότητας και στις μετανεωτερικές αναζητήσεις. Η συγγραφέας επιχειρεί να εκθέσει τον αναγνώστη στις δύο αυτές οπτικές, που απορρέουν από διαφορετικές υποκείμενες παραδοχές και υποδεικνύουν διαφορετικούς τρόπους  θεώρησης και προσέγγισης των εκπαιδευτικών ζητημάτων.