«[…] Ίσως όμως να καταλαβαίνεις τι εννοώ. Υπάρχουν άντρες που τους αρέσουν τα κορίτσια του τύπου σου. Μπορεί να το ‘χεις προσέξει ήδη. Υπάρχουν αγόρια και άντρες που τους αρέσουν τα κορίτσια που είναι σαν εσένα. Λίγοι όμως. Οι περισσότεροι, σχεδόν όλοι, γουστάρουν τα άλλα».

Βυθίζομαι ξαπλωμένη στις σκέψεις μου μέχρι να φτάσω στο σημείο που δεν με ενδιαφέρει τίποτα πια. Μετά κοιτάω ψηλά. Ο ουρανός μοιάζει με μεγάλο μαύρο σουρωτήρι με χιλιάδες μικρές τρύπες μέσα από τις οποίες περνάει το λαμπερό φως μακρινών κόσμων. Αμέσως σκέφτομαι ότι και το κεφάλι μου είναι ένα σουρωτήρι και στο κέντρο του έχει ένα κερί που καίει και στέλνει φωτοδέσμες στα ημισφαίρια.

Με το φως της μέρας διαπιστώνω ότι ο ξανθόψειρας είναι ομορφούλης, αλλά δεν λέει λέξη. Την κουβέντα την έχει αναλάβει ο Ρώσος, ο σχιστομάτης με τα χοντρά χείλη. Έχει την εμφάνιση που θα είχα αν ήμουν αγόρι. Αμέσως καταλαβαίνω τι θέμα έχει, κι εκείνος με τη σειρά του με πιάνει με τη μία. Γι’ αυτό μαλώνουμε και βριζόμαστε με το καλημέρα. Ο ξανθόψειρας δεν ανακατεύεται. Από μια αλλαγή του προσώπου του αντιλαμβάνομαι ότι με έχει ερωτευτεί. Αλλά δεν το ξέρει ακόμα.
Στο τέλος αναχωρούμε και οι τρεις παρέα. Με το Ρώσο συνεχίζουμε να τσακωνόμαστε στον αυτοκινητόδρομο, ξέρω όμως τα καλύτερα μπινελίκια κι έτσι στο
τέλος επικρατεί ηρεμία. Δεν περνάει πολλή ώρα και ξαναρχίζει. Λέει και ξαναλέει ότι μολύνω τον αέρα του αυτοκινήτου. Κατεβάζει το τζάμι και δείχνοντας τα μαλλιά μου με ρωτάει: «Εδώ μέσα φωλιάζουν ζώα, ε;» Τότε κι εγώ, επειδή έχει δίκιο, τον αποκαλώ κακογαμημένη παλιοκουτσομπόλα.

Κάνω μαγικές κινήσεις, απλώνω τα χέρια μου πάνω από το μέτωπό του, πάνω από τους κροτάφους του, πάνω από τα κλειστά μάτια του με τις μακριές βλεφαρίδες. Νιώθω στις παλάμες μου τη θερμική ακτινοβολία του σώματός του. Εκείνος δεν το αισθάνεται. Κοιμάται ασφαλής κάτω από τη σιωπηλή προστασία των χεριών μου και της ασημένιας νύχτας.