Παλιότερα η μητέρα μου έπαιζε πολύ τένις. Και ο πατέρας μου έπαιζε, αλλά όχι τόσο καλά. Το αστέρι της οικογένειας ήταν εκείνη. Όταν ήταν ακόμα στα πάνω της, κέρδιζε κάθε χρόνο το τουρνουά του ομίλου. Ακόμη κι αν είχε πιει ένα μπουκάλι βότκα, πάλι κέρδιζε, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Μικρό, με έπαιρνε πάντα μαζί της στον όμιλο. Η μητέρα μου καθόταν στον εξώστη και έπινε κοκτέιλ με την κυρία Βέμπερ, την κυρία Όστερχουν, τον κύριο Σούμπακ και όλη την παρέα. Εγώ καθόμουν κάτω από το τραπέζι, έπαιζα με τα αυτοκινητάκια μου κι ο ήλιος έλαμπε. Θυμάμαι τον λαμπερό ήλιο του ομίλου, πέντε λευκά ζευγάρια παπούτσια του τένις σκονισμένα από κοκκινόχωμα, τα εσώρουχα κάτω από τις κοντές αθλητικές φούστες, τα μεταλλικά καπάκια που έπεφταν από το τραπέζι και τα μάζευα για να ζωγραφίσω με στιλό το εσωτερικό τους.

Μια μέρα ανακαλύφθηκαν στον αγρό τρία έντομα που απειλούνται με εξαφάνιση, ένας βάτραχος και ένα σπάνιο είδος χορταριού. Από τότε οι οικολόγοι προσφεύγουν στα δικαστήρια κατά των κατασκευαστικών εταιρειών και οι κατασκευαστικές εταιρείες κατά των οικολόγων. Έτσι, η έκταση παραμένει ανοικοδόμητη. Οι δίκες κρατούν εδώ και μια δεκαετία. Σύμφωνα με τον πατέρα μου, πρόκειται να διαρκέσουν άλλα δέκα χρό- νια, γιατί ποιος μπορεί να τα βγάλει πέρα μ’ αυτούς τους οικοφασίστες; Έτσι τους αποκαλεί ο πατέρας μου. Οικοφασίστες.

Ο γιατρός ανοιγοκλείνει το στόμα του σαν κυπρίνος. Περνούν μερικά δευτερόλεπτα μέχρι να ακούσω τα λόγια του. Φωνάζει. Μα γιατί φωνάζει τώρα ο γιατρός; Φωνάζει στη μικροκαμωμένη γυναίκα. Τότε επεμβαίνει ο ένστολος με τα μπλε, ένας αστυνομικός που δεν γνωρίζω ακόμα. Επιπλήττει το γιατρό. Από πού ξέρω εγώ πως είναι γιατρός; Φοράει λευκή μπλούζα. Θα μπορούσε άρα να είναι και φούρναρης. Όμως στην τσέπη της μπλούζας του έχει μεταλλικό φακό και στηθοσκόπιο. Τι να το κάνει ο φούρναρης το στηθοσκόπιο; Να εξετάζει τα φρατζολάκια; Γιατρός είναι. Δείχνει το κεφάλι μου και ωρύεται. Ψάχνω κάτω από τα σκεπάσματα να βρω τα πόδια μου. Είναι γυμνά και δεν νιώθω πια πάνω τους ούρα και αίματα. Πού βρίσκομαι;

Ο αστυνόμος σταμάτησε να τρίβει τα χέρια του. Κοίταζε τώρα πολύ έντονα προς την πλευρά του Τσικ, έκανε ένα βήμα μπροστά και σταμάτησε. Ένα αγόρι που μπαίνει μέσα σε ένα αυτοκίνητο δεν είναι σώνει και καλά ύποπτο. Ακόμη κι αν κάθεται στη θέση του οδηγού. Αν όμως έβαζε μπρος, τότε η συνέχεια θα ήταν διαφορετική. Έπρεπε να κάνω κάτι. Αγκάλιασα με τα δύο χέρια την κολοκύθα, τη σήκωσα πάνω από το κεφάλι μου και φώναξα όσο πιο δυνατά μπορούσα στη μέση του δρόμου: «Και μην ξεχάσεις να φέρεις τον υπνόσακο!». Κάτι καλύτερο δεν μου ’ρθε. Ο αστυνόμος γύρισε προς το μέρος μου. Το ίδιο έκανε και ο Τσικ. «Ο πατέρας είπε να φέρεις τον υπνόσακο! Ακούς; Τον υπνόσακο!» φώναξα ξανά. Τη στιγμή που ο Τσικ κοίταζε εμένα και ο αστυνόμος τον Τσικ, έπιασα με τα χέρια μου το κεφάλι και τους γοφούς μου (καπέλο και όπλο) για να του δώσω να καταλάβει το επάγγελμα εκείνου του άντρα.

Το σούρουπο με βρήκε στο δάσος, μόνο, λαχανιασμένο και αναστατωμένο. Είχα κρύψει το ποδήλατο πίσω από κάτι θάμνους, περίμενα και σκεφτόμουν. Μ’ έπιασε απόγνωση. Τι θα έκανα τώρα μέσα στο δάσος, καμιά εκατοστή ή διακοσαριά χιλιόμετρα νότια ή νοτιοανατολικά του Βερολίνου, και με τον Τσικ σ’ ένα γαλάζιο Λάντα με κλεμμένες πινακίδες Μονάχου, προσπαθώντας να ξεφύγει από όλες τις κινητοποιημένες αστυνομικές μονάδες της περιοχής; Δεν είχα ιδέα πώς θα ξαναβρισκόμασταν. Το λογικότερο ίσως θα ήταν να επιχειρήσουμε να επιστρέψουμε στο σημείο όπου έχασε ο ένας τον άλλον, πράγμα πολύ δύσκολο, γιατί εκεί βρισκόταν το σπιτάκι της αστυνομίας.

Το μόνο που απόμεινε να θυμίζει τον Άνσελμ Βάιλ ήταν το όνομά του, σκαλισμένο σ’ ένα κομμάτι ξύλο. Γιατί άραγε χάραξε το όνομά του; Ίσως να ταξίδευε κι εκείνος σε τόπους
μακρινούς. Ίσως να έκλεψε κάποιο αυτοκίνητο ή μια άμαξα ή ένα άλογο ή δεν ξέρω τι είχαν τότε, να ήταν στο δρόμο και να γούσταρε. Όμως, όπως και να έχει, κανείς δεν θα ενδιαφερθεί πια για την ιστορία του, αφού τίποτα δεν έμεινε απ’ όσα του άρεσαν, όσα έκανε, όσα έζησε. Και μόνο όποιος ανέβαινε σε τούτη την κορυφή μάθαινε πως κάπου, κάποτε υπήρχε κάποιος Άνσελμ Βάιλ. Σκεφτόμουν ότι το ίδιο θα συνέβαινε μια μέρα και μ’ εμάς. Γι’ αυτό και έλπιζα πως ο Τσικ θα χάραζε στο ξύλο ολόκληρα τα ονόματά μας.

Έβλεπα ειδήσεις; Οι άνθρωποι είναι κακοί. Έβλεπα ντοκιμαντέρ; Οι άνθρωποι είναι κακοί. Και ίσως και να ήταν αλήθεια, και οι ενενήντα εννιά στους εκατό να είναι κακοί. Το περίεργο όμως ήταν ότι ο Τσικ κι εγώ στο ταξίδι μας συναντούσαμε συνέχεια μόνο καλούς.

Ο Κλάιντερμαν έπαιζε πιάνο. Η εκνευριστική μουσική, η στραπατσαρισμένη οροφή, το σακατεμένο πόδι του Τσικ και το ότι τρέχαμε με εκατό χιλιόμετρα με ένα αυτοκίνητο-χωματερή μού προκαλούσε ένα πολύ περίεργο συναίσθημα ευφορίας και αφθαρσίας ταυτόχρονα. Κανένα ατύχημα, καμιά αστυνομία, κανένας φυσικός νόμος δεν θα μπορούσαν πλέον να μας σταματήσουν.

Φυσικά, είχα μείνει και παλιότερα έξω τη νύχτα, αλλά δεν ήταν το ίδιο. Με συνόδευαν πάντα οι γονείς μου ή γυρίζαμε σπίτι από επίσκεψη σε συγγενείς. Αυτό που ζούσα τώρα ήταν για μένα ένας καινούριος κόσμος, ένας τελείως διαφορετικός κόσμος απ’ ό,τι η μέρα, ήταν σαν να ανακάλυψα μεμιάς την Αμερική. Σ’ όλον το δρόμο δεν συνάντησα ούτε μισό άνθρωπο και ξαφνικά να σου δύο γυναίκες. Κάθονταν στις σκάλες του κινέζικου εστιατορίου. Δεν κατάλαβα τι έκαναν εκεί. Η μια έκλαιγε με λυγμούς και φώναζε: «Δεν μπαίνω εκεί μέσα! Δεν ξαναμπαίνω εκεί μέσα!». Και η άλλη προσπαθούσε να την παρηγορήσει, αλλά δεν τα κατάφερνε. Πάνω από τα κεφάλια τους φώτιζαν μέσα στη νύχτα κίτρινα και κόκκινα τα κινέζικα ιδεογράμματα της πινακίδας.

Η μοναδική δύσκολη ερώτηση: Γιατί; Και στην αστυνομία αυτό με ρωτούσαν ξανά και ξανά. Τώρα και ο δικαστής ήθελε να γνωρίζει επακριβώς, αλλά πραγματικά δεν ήξερα τι
να του απαντήσω. Ευτυχώς, τις απαντήσεις τις έδινε μόνος του, για παράδειγμα ότι θέλαμε να σπάσουμε πλάκα. Για πλάκα το κάναμε λοιπόν. Α, πολύ ωραία. Μου φάνηκε το πιθανότερο, αν και δεν θα το διατύπωνα έτσι. Εξίσου όμως δυσκολευόμουν να πω και για ποιο λόγο ήθελα να πάω στη Βλαχία. Δεν ήξερα. Εξάλλου δεν ήμουν σίγουρος αν ενδιέφερε το δικαστή να ακούσει την ιστορίa μου με την Τατιάνα Κόσιτς και τη ζωγραφιά ή ότι ήμουν φοβητσιάρης και φοβερά βαρετός και ότι έστω για μία φορά ήθελα να ξεπεράσω τη δειλία μου. Γι’ αυτό και βρήκα ότι αυτό με την «πλάκα» εμπεριείχε μια κάποια αλήθεια.

Έτσι λοιπόν είχε η κατάσταση τώρα: Αφού ταξιδέψαμε εκατοντάδες χιλιόμετρα στα μήκη και πλάτη της Γερμανίας, περάσαμε την άβυσσο πάνω από ρημαγμένες γέφυρες, γίναμε ο κινούμενος στόχος του Χορστ Φρίκε, διασχίσαμε πλατώματα, γκρεμοτσακιστήκαμε, το αυτοκίνητό μας αναποδογύρισε πέντε φορές και δεν πάθαμε ούτε γρατσουνιά, έρχεται τώρα ένας ιπποπόταμος μέσα από τους θάμνους και διαλύει το πόδι του Τσικ μ’ έναν πυροσβεστήρα.

Αυτά σκέφτηκα όσο κρατούσαμε την αναπνοή μας κοιτώντας την αντανάκλαση των χρωμάτων της ίριδας και τις φυσαλίδες στην επιφάνεια, εκεί όπου φαίνονταν δύο ανθρώπινες φιγούρες με στολές, σκυμμένες αμήχανα πάνω από το νερό, μιλώντας μεταξύ τους σε μια βουβή, μακρινή γλώσσα κάποιου άλλου κόσμου. Ένιωσα τρομερή χαρά γιατί, σύμφωνοι, δεν γίνεται να κρατήσουμε για πάντα την αναπνοή μας. Μπορούμε όμως για αρκετά μεγάλο διάστημα.