Οι δύο φίλοι κοιτάχτηκαν. Έκαναν την ίδια σκέψη. Αντί να ξεροσταλιάζουν στον σταθμό, γιατί να μην πήγαιναν μια βόλτα μέχρι τον Παλαιοφάρσαλο; Σημασία είχε το ταξίδι, η περιπέτεια και λιγότερο ο προορισμός. Άλλωστε το δρομολόγιο διαρκούσε λιγότερο από είκοσι λεπτά και συμβολικά θα πλησίαζαν μερικά χιλιόμετρα πιο κοντά στην Αθήνα. Στις ίδιες ράγες θα κυλούσε το τρένο που το καλοκαίρι θα τους μετέφερε θριαμβευτικά στην πρωτεύουσα, μετά την επιτυχή ολοκλήρωση των πανελλήνιων εξετάσεων. Για να σπουδάσουν ο ένας αρχαιολογία και ο άλλος νομική. Και να γυρίσουν σελίδα στη ζωή τους. Για να δουν τον κόσμο.

Οι φίλοι βάδιζαν στο ίσιωμα άλλοτε συζητώντας, άλλοτε σιωπώντας, ακούγοντας μόνο το τρίξιμο από τις σόλες των παπουτσιών τους πάνω στο ασφαλτοστρωμένο έδαφος. Το φως της μέρας είχε μειωθεί αισθητά, οι σκιές του σούρουπου αναμειγνύονταν με τα απόκοσμα χρώματα του κάμπου και μια έντονη ψύχρα είχε αρχίσει να σκεπάζει τα απέραντα χωράφια με καλαμπόκι και βαμβάκι. Στα διαστήματα της σιωπής έμοιαζαν και οι δύο να βυθίζονται στις ονειροπολήσεις τους, να τρυγούν κάθε στιγμή του φευγιού τους. Ποιος θα σήκωνε το βλέμμα του ψηλά και δεν θα πλημμύριζε από ταραχώδη αισθήματα αντικρίζοντας τη μαυλιστική μεταμόρφωση του ουράνιου θόλου! Τούτη την ώρα οι συγκρούσεις και οι αντιθέσεις των πιο αταίριαστων χρωμάτων της μέρας, τα πάθη της ανθρωπότητας, οι αγωνίες και οι απογοητεύσεις αμβλύνονται και μερεύουν με αρμονικές πινελιές από χέρι αόρατο. Ωστόσο, η μαγεία των θεσπέσιων χρωμάτων ξεγελά, καθώς δεν είναι παρά ο απόηχος της ζωής, το ύστατο φως, ο ενστικτώδης αποχαιρετισμός του ουρανού πριν πέσει το σκοτάδι. Σύντομα το φως σβήνει, η ακαταμάχητη μελαγχολία καλύπτεται από τη νύχτα. Και τα έμβια όντα αναζητούν γαλήνη και εκπλήρωση στα άστρα που τους άφησε για παρηγοριά η μέρα. Διότι είναι προτιμότερο να ψάχνει κανείς το φως μέσα στο σκοτάδι παρά να μένει αποθαυμάζοντας ένα επαναλαμβανόμενο τέλος.

Κάποτε το παιχνίδι χάθηκε, αν δεν ήταν χαμένο από την αρχή σ’ αυτή τη χώρα. Οι ωραίες ιδέες, τα ευγενικά οράματα, ο πόθος για ελευθερία… Αφορούσαν μονάχα μια μειοψηφία; Τον μικρόκοσμό του; Μήπως ο άνθρωπος έχει γεννηθεί για να ποθεί την ελευθερία μέσα σ’ έναν κόσμο που δεν την ανέχεται; Είχε δίκιο ο Τερζάκης; Τι απομένει εκτός από την παραίτηση; Οι πρωινές αναλύσεις από τον τηλεμπάτσο, τα επιδόματα και το Netflix; Είναι να μη νιώθει ότι ζει εγκλωβισμένος κάτω από μια κρούστα που δεν μπορεί να σπάσει, ούτε ατομικά ούτε συλλογικά; Όχι όμως, όχι. Κατά βάθος πιστεύει ακόμα, ελπίζει. Δεν πρέπει να χάσει το κουράγιο του. Κι αν δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, ας αλλάξει την κατάστασή του.

Όρεξη ιδιαίτερη δεν είχα να ονειροπολήσω και να βυθιστώ στην ασφάλεια εξιδανικευμένων αναμνήσεων, ξένοιαστων χρόνων και ρετρό νοσταλγίας. Δεν ήταν ο σκοπός μου. Ούτε φυσικά να συγκρίνω τη μούρη των είκοσι δύο μου ετών με τη σημερινή μου κατάσταση. Δεν βοηθούσε. Ομολογώ ότι οι σκέψεις αυτές περνούσαν φευγαλέα από το μυαλό, καθώς αγνοούσα την ύπαρξη της φωτογραφίας, αλλά όχι και της εποχής. Απομακρύνθηκα, συνέχισα, όμως δεν ξέχασα. Ήταν σαν να εξήλθα ένα αυγουστιάτικο δειλινό από προστατευμένο όρμο με τη βάρκα για μια βόλτα, με έπιασε καιρός, παρασύρθηκα από τα ρεύματα στα ανοιχτά και, μολονότι δεν έχανα την οπτική επαφή με τη στεριά, αδυνατούσα να επιστρέψω. Ήθελα πραγματικά ή συνήθισα να βολοδέρνω τυχοδιωκτικά και κάποτε με πήρε η μπάλα; Εδώ το είδωλό μου απευθυνόταν στον ναυαγό εαυτό του, ο στενότερος συγγενής από τα παλιά.