Το γεγονός συνέβη αρχές Δεκεμβρίου του 2008.
Βεβαίως η εορτή της Αγίας Σκέπης είχε προ πολλού περάσει, και η βύθιση του γνωστού αντιτορπιλικού αποτελούσε ένα ιστορικό γεγονός. Υπήρχαν όμως οι μνήμες. Για να φάνε οι νεότεροι το φαΐ τους, για να δικαιωθούν οι παλαιότεροι, για να αισθανόμαστε ομάδα εντός έδρας και με αντίπαλο τον Γολιάθ σε σύγχρονη εκδοχή. […] Οι φήμες για επικείμενη κατάρρευση έδιναν και έπαιρναν, και όλοι είχαν λόγο για το μέτωπο των τραπεζών. Ακόμη και η κυρία Νίκη, με όλες τις χάρες σχεδόν του αιώνα, εξέφραζε άποψη για την κατάσταση. Είχε μια εμμονή με τον μπακάλη της, η οποία θύμιζε τη ματιά αστυνομικού μυθιστορήματος στην περιγραφή ειδυλλιακού τοπίου. Αυτός και οι μπαγαποντιές του έφταιγαν για όλα. Για την πείνα της Κατοχής, για τον Εμφύλιο, για τη Χούντα και το κακό χάλι της σύγχρονης οικονομίας. Δεν ήταν άνθρωπος, ήταν τέρας που τρεφόταν από σάρκες και έπινε το αίμα των αθώων θυμάτων του.

Το ίδιο παθαίνει και ο Αντρέας. Κάθε Παρασκευή μαντεύει τα σίγουρα. Το Σάββατο μιλάει για ρίσκα. Την Κυριακή το πρωί ονειρεύεται το ταμείο. Το βράδυ της ίδιας ημέρας αρχίζει την αυτοκριτική. Η επόμενη μέρα είναι μαυρισμένη Δευτέρα. Την Τρίτη είναι αποφασισμένος να γυρίσει σελίδα στη ζωή του. Την Τετάρτη αρχίζει δειλά δειλά τις πρώτες προγνώσεις. Την Πέμπτη είναι σχεδόν έτοιμος και σκέφτεται την επερχόμενη επένδυση των κερδών. Το βράδυ της επομένης ξυρίζεται και βγαίνει ραντεβού με το Λενάκι.

Εμένα το σπίτι μου ήταν μια απέραντη συρταριέρα. Είχα κάνει ειδική παραγγελία για να ντύσω μέχρι και τους τοίχους, και χαιρόμουνα την τάξη και την καθαριότητα. Όλα έπαιρναν θέση στα ανάλογα συρτάρια και τίποτα δεν υπήρχε πάνω στο τραπέζι και την καρέκλα που να δείχνει ορφανό στον υπόλοιπο χώρο. Ακόμη και τα παιδιά μου σε συρταράκια κοιμόντουσαν. […] Σαφώς και ήμουν από τους καλύτερους παίκτες στο πρωτάθλημα του εμπορικού κέντρου. […] Είχα τόσο εξελιχθεί, που μπορούσα να διακρίνω από απόσταση οτιδήποτε αξιόλογο και να ανταμώσω μαζί του τάχιστα στις παραλαβές. Εν ριπή οφθαλμού μπορούσα να βρεθώ καθισμένος ενώπιον ενός αχνιστού δυτικού καλογέρου, μετρώντας κάμποσα ευχαριστώ ως αποδείξεις της αξιοσύνης μου. Ήμουν ένας ταλαντούχος καταναλωτής.

Από τους χαιρετισμούς, περάσαμε στην εισαγωγή του κυρίως θέματος. Η ανεργία, ως λέξη, ετυμολογικά προσδιορίστηκε από το λεξικό του Γ. Μπαμπινιώτη. Οι φιλολογούντες αισθανθήκαμε μια ανάταση. Βεβαίως σύντομα, αναγνωρίζοντας τα απανωτά λάθη του ομιλούντος, μας έμεινε η ανατριχίλα της ανύψωσης.
Επί της ουσίας, η ετυμολογικά προσδιορισμένη ανεργία αποδόθηκε στη διεθνή οικονομική κρίση, στην αδυναμία της αγοράς να λειτουργήσει εύρυθμα και στην έλλειψη ηθικής από τον σύγχρονο άνθρωπο. Στα συμπεράσματα συνειδητοποιήσαμε ότι, όταν θα ξεπεραστεί η κρίση και η αγορά θα λειτουργήσει, εμείς ως αναγεννημένοι άνθρωποι, ο καθένας από το πόστο του, θα χτίσουμε τον παράδεισο.

Ο άνθρωπος είχε ταυτιστεί με τον ρόλο του. Τοκογλύφος και παράλληλα τραπεζίτης. Το ζούσε. Υποστήριζε τα συμφέροντά του. Αστέρι στην άβυσσο. Σωστός δαίμονας. […] Έπαιρνε παχυλό μισθό. Είχε εξουσία. Άνεση και δόξα που φαινόταν ξεκάθαρα, τουλάχιστον σε καμιά εικοσαριά υφισταμένους του. Και όχι μόνο. Καινούργιο αμάξι ο κ. Κούλης. Τέσσερα επί τέσσερα, για να μη δυσκολεύεται στις ανηφόρες της Αλίμου. Μεζονέτα 190 τετραγωνικά στο Φάληρο. Σε νεόδμητη οικοδομή. […] Τα γούστα του έδειχναν χλιδή. Ρούχα, στολίδια, εξόδους στα ακριβότερα μαγαζιά. Μόνο η χαλάρωσή του στα δωμάτια αισθητικής γνωστού ξενοδοχείου κόστιζε τόσο, που για τους υπόλοιπους της ομάδας φάνταζε έξοδο ονειρικό.

Ο θείος Χαρίλαος, με σκληρά λόγια, μας εξήγησε τη διαφορά του πραγματικού χρήματος από το δανεικό. Η ψευδαίσθηση της ευημερίας και του πλούτου, μετά από τα απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας του θείου, είχε εξατμιστεί. Με είχε κάνει ράκος η ιδέα ότι το ίδιο δανεικό ευρώ το χρησιμοποιούσαν εκατοντάδες άνθρωποι, ενώ στην πραγματικότητα το είχε μόνο ένας. Όσο κι αν έψαξα όμως στο χωριό, δεν τον βρήκα. Μάλλον ήταν από άλλη πόλη. Έτσι χάθηκε και η τελευταία πιθανότητα διευκόλυνσης από κάποιον πλούσιο άνθρωπο.

Τότε έγινε το θαύμα. Η γυναίκα μου, με οργή, κόκκινο στιλό στο χέρι και την ταμειακή μηχανή της κόρης μας παραμάσχαλα, άδειασε το τραπέζι στην κουζίνα και άρχισε να λογαριάζει. Για ώρες έγραφε και έσβηνε. Το μόνο που ζητούσε ήταν κινήσεις τραπεζικών λογαριασμών και αποδείξεις οφειλών προς πάντας. Μεγαλείο! Ο θείος δάκρυσε από τον ζήλο της κοπέλας. Στρώθηκε και αυτός στην οικονομοτεχνική μελέτη. Σε μένα έπεσε ο ρόλος του παιδονόμου και φυσικά του βοηθού, όποτε είχαν ανάγκη από κάποιο έγγραφο. Ώσπου κάποια στιγμή ακούστηκε το φοβερό: «Δεν θα περάσουν!».