Το βλέμμα του Χέρμπερτ γλίστρησε από τον λαιμό και τον αυχένα της Όλγας σταματώντας πρώτα στην καμπύλη που έκανε η μπλούζα στο στήθος της και μετά στους μηρούς και τις γάμπες της που διαγράφονταν απαλά κάτω από το φόρεμά της, για να καταλήξει τελικά στους γυμνούς αστραγάλους και τα γυμνά της πέλματα. Η Όλγα πάντοτε έβγαζε τα παπούτσια και τις κάλτσες όταν διάβαζε. Μολονότι όμως ο Χέρμπερτ είχε δει πολλές φορές τους αστραγάλους και τα πέλματά της, δεν είχε παρατηρήσει προσεκτικά το λακκάκι δίπλα στον αστράγαλο, την καμπύλη της φτέρνας, την απαλότητα των δαχτύλων, τις μπλε φλέβες. Πόσο θα ήθελε να αγγίξει τους αστραγάλους και τα πέλματά της!
«Γιατί με κοιτάς;»
Η Όλγα του έριξε μια ματιά και ο Χέρμπερτ κοκκίνισε. «Δεν σε κοιτάω».
Κάθονταν κοντά o ένας απέναντι στον άλλο, οκλαδόν και οι δύο, εκείνη με ένα βιβλίο στα χέρια κι εκείνος με ένα μαχαίρι και ένα κομμάτι ξύλο. Κατέβασε το κεφάλι. «Νόμιζα ότι ξέρω το πρόσωπό σου». Κούνησε το κεφάλι του και με το μαχαίρι έκοψε μερικές φλούδες από το ξύλο. «Τώρα….», είπε σηκώνοντας το κεφάλι και βυθίζοντας, κατακόκκινος ακόμη, το βλέμμα του στο πρόσωπό της, «τώρα θέλω να κοιτάω συνέχεια το πρόσωπό σου, τον λαιμό σου, τον αυχένα σου, τα… δηλαδή εσένα… Ποτέ δεν έχω ξαναδεί κάτι τόσο όμορφο».

Ο δάσκαλός του είχε αναφερθεί στον Νίτσε, στον υπεράνθρωπο, τον Θάνατο του Θεού και την Αιώνια Επιστροφή, και ο Χέρμπερτ έλπιζε πως ο Νίτσε θα έδινε απαντήσεις στα ερωτήματά του. Μήπως και για τον ίδιο τον Νίτσε δεν είχε πεθάνει ο Θεός; Δεν ήθελε κι εκείνος να ξεπεράσει τον εαυτό του; Δεν ήξερε από πρώτο χέρι τη μονοτονία της ζωής στην ύπαιθρο; Σύντομα όμως τον κούρασε και ο Νίτσε και περιορίστηκε στο να αρπάζει τη μία και την άλλη έκφραση και να τροφοδοτεί μ’ αυτόν τον τρόπο τη συζήτηση. Μιλούσε για τον διαχωρισμό των ανθρώπων σε δύο είδη, ένα ανώτερο και ένα κατώτερο, χωρίς τα οποία δεν θα υπήρχε πολιτισμός, για την υπεροχή και τo κάλλος των καθαρών φυλών, για τη γόνιμη εσωστρέφεια, για τους εκλεκτούς, τους ευγενείς ανθρώπους και για τον υπεράνθρωπο, που υπερβαίνει τον εαυτό του, την άβυσσο και τον φόβο. Ο Χέρμπερτ πήρε την απόφαση να γίνει ένας υπεράνθρωπος, να προσπαθεί ασταμάτητα και αδιάκοπα να κάνει μεγάλη τη Γερμανία και μαζί της να γίνει μεγάλος και ο ίδιος, ακόμα κι αν τούτο απαιτήσει να είναι σκληρός με τον εαυτό του και τους άλλους. Η Όλγα θεωρούσε κενά τα μεγάλα αυτά λόγια, καθώς όμως τα μάγουλα του Χέρμπερτ φλέγονταν και τα μάτια του πετούσαν σπίθες, δεν μπορούσε παρά να τον κοιτάει ερωτευμένη.

Έναν ολόκληρο χρόνο δεν κοιμήθηκαν ούτε μία φορά μαζί. Κανείς δεν θα κακολογούσε τον γιο του μεγάλου γαιοκτήμονα για μια ερωτική σχέση μ’ ένα κορίτσι του χωριού. Οι χωριάτες θα το παρέβλεπαν, ακόμα κι αν τα έμπλεκε με τις κόρες τους. Όμως ο Χέρμπερτ δεν ήταν για την Όλγα ο γιος του γαιοκτήμονα και η Όλγα δεν ήταν για κείνον ένα κορίτσι του χωριού. Η σχέση τους δεν αποτελούσε δεσμό ανάμεσα σε έναν γιο και μια κόρη γαιοκτημόνων, μήτε δυο παιδιών απλών οικογενειών. είχαν υπερβεί τις κοινωνικές τάξεις χωρίς να νιώθουν δεσμευμένοι από τις συμβάσεις.

Τα μεσάνυχτα οργανώθηκε ένα εντυπωσιακό θέαμα με πυροτεχνήματα. Ένας πυροτεχνουργός από την Καινιξβέργη τα εκτόξευε στον κατασκότεινο ουρανό που φωτιζόταν από βόμβες φωτιάς στον αέρα, ρουκέτες, πίδακες λευκούς και κόκκινους, αλλά και μερικούς μπλε, προς τιμήν της Αγγλίας και της Γαλλίας. Δεν φάνηκε άλλωστε στην Παγκόσμια Έκθεση του Παρισιού ότι ο νέος αιώνας υποσχόταν λαμπρό μέλλον σε όλες τις ευρωπαϊκές δυνάμεις; Ο πατέρας Σρέντερ είχε προβεί σε επιτυχείς αγοραπωλησίες μετοχών στους κλάδους χημικών και ηλεκτρισμού και ήταν σε θέση να χρηματοδοτήσει το υπερθέαμα των πυροτεχνημάτων.

Ήταν ένα ευτυχισμένο νέο έτος. Η Όλγα διαγωνίστηκε με επιτυχία στις εισαγωγικές εξετάσεις και πέτυχε την είσοδό της στην κρατική Παιδαγωγική Ακαδημία του Πόζεν. Έχοντας αριστεύσει, της παραχωρήθηκε μια ελεύθερη θέση στον ξενώνα των σπουδαστριών της σχολής. Ο Χέρμπερτ ένιωθε περηφάνια για την Όλγα, ζήλευε τη σημασία που διαδραμάτιζαν για κείνη η μελέτη και η γνώση και δυσφορούσε με τη σκέψη πως είχε γίνει τόσο ανεξάρτητη, απελευθερωμένη από τα δεσμά της οικογένειας, από την κρίση των άλλων, από τον ίδιο.