Αυτό κράτησε μια αιώνια στιγμή. Ύστερα οι άνθρωποι και τα αντικείμενα τριγύρω απέκτησαν πάλι το περίγραμμά τους, δική τους μορφή και δική τους ζωή, βήμα και στάση, ιδιαίτερο χαρακτήρα και γνώριμο πρόσωπο. Όμως η λιγοθυμία συνέχισε να πάλλεται τραγουδώντας στο αίμα, κυκλοφορώντας μαζί του, γέμισε τις φλέβες, ολόκληρο το σώμα, όπως η ψαλμωδία μια εκκλησία. Το κενό τραγουδούσε, βαριά ήταν τα μέλη, ανάλαφρη κι αέρινη όμως η ζωή, φτερούγες απέκτησε η καρδιά, όπως τη στιγμή του μακάριου θανάτου. Μακριά πέταξαν οι μαύροι φόβοι, κανένα σκοτάδι δεν την απειλούσε πια, καμιά βία δεν καραδοκούσε, καμιά έγνοια δεν σάλευε στον απέραντο, ευτυχισμένο ορίζοντα μιας θαυμάσιας μέρας. Η Φίνι μπορούσε να ακούσει τον αργό παλμό της καρδιάς της, παρήγορη ήταν η άμεση εγγύτητα της δικής της ζεστής ζωής, για πρώτη φορά κι αναπάντεχα βρέθηκε στ’ αλήθεια μόνη με την καρδιά της, κι ο χτύπος της ήταν σαν παρήγορη απάντηση που στάζει αργά πάνω σε ερωτήσεις σκεπασμένες απ’ τον φόβο. Ανάλαφρο ήταν το στήθος της, όπως νιώθεις μόλις ξεφορτώνεσαι ένα βάσανο, και μια μακάρια μελαγχολία το γέμιζε –σαν να ήταν έτοιμη να κλάψει, σαν να λύνονταν οδυνηρά σφιχτά δεσμά ύστερα από πολλά χρόνια– επιτέλους, επιτέλους.

Αχ, όταν είσαι τόσο αδύναμη κι ασήμαντη, είναι καλό να μπορείς κάπου να κρυφτείς στη θορυβώδη έρημο της πόλης. Απειλητικά σκύβει η σιδερένια ζωή πάνω απ’ τα μικρά μας κεφάλια, κι εμείς είμαστε αδύναμες, χαμένες, στο έλεος του σκύλου που γαβγίζει και του αστυνομικού που μας κάνει νόημα, στο άπληστο μάτι του άντρα και στο επικριτικό τσίριγμα της ετοιμοπόλεμης γυναίκας, που ασυναίσθητα βρισκόμαστε στον δρόμο τους, σε κάθε εξουσία που ζει στις πλατείες και παραμονεύει στις γωνίες. Τώρα θα έπρεπε να είχαμε ένα σπίτι να πάμε, ένα προστατευτικό σπίτι με γερή εξώπορτα, που θα μας υποδέχεται μητρικά και θα μας προσφέρει φαγητό και θα μας παρηγορεί, και θα διώχνει τον μεγάλο φόβο απ’ τις καρδιές μας, όπως ο σωματώδης θυρωρός αυτούς που τρυπώνουν χωρίς άδεια· τώρα που έχουμε νιώσει την απονιά του. Έξω, θα μας έκανε τόσο καλό ένα προστατευτικό σπίτι. Καμιά έγνοια δεν θα ’χαμε εκεί μέσα για το χαμένο γράμμα και για το αύριο που με φόβο περιμένουμε.

«Μείνε αύριο στο σπίτι, μην πας στο γραφείο», είπε η μητέρα. Απαλή και ζεστή, σαν ελαφρύς, ευγενικός αέρας πέρασε η φωνή της πάνω απ’ το πρόσωπο της Φίνι. Τόσο περίεργα αλλαγμένα ήταν όλα· ο αδελφός, που συνήθως έκανε σαματά, ήταν σιωπηλός, η μητέρα σιγοτραγουδούσε στην κουζίνα, κι ο νυχτερινός αέρας έπαιζε με το μάνταλο του παραθύρου που ηχούσε απαλά στο διπλανό δωμάτιο. Ησυχία, λευκή, σκέπαζε το κρεβάτι και τον κόσμο, η ευχάριστη θαλπωρή ενός σπιτικού που μόλις είχε βρει, μια πατρίδα χωρίς τέλος, μια καλοσύνη χωρίς όρια, αλληλεγγύη την έδενε τώρα με τη μητέρα της, η αίσθηση πως είσαι πια ενήλικη και γυναίκα. Δεν ήταν πλέον η μητέρα που τιμωρεί, αλλά γυναίκα αδελφική.