O Mαλλιαγκάκης βρέθηκε να τρέμει. Φανταζόταν απλωμένα πίσω του τα μακριά κοκαλιάρικα δάχτυλα ενός νύχιου εχθρού έτοιμου να τον μαγκώσει ή ότι από στιγμή σε στιγμή η αόρατη επιβουλή θα σφιγγόταν στον λαιμό του σε θανατερή θηλιά.

Kάπου στα μισά της νύχτας είδε εκείνον τον αλλόκοτο αρχιπίθηκο της καφετέριας να εμφανίζεται από κάποιαν αθέατη πόρτα στον τοίχο, να πλησιάζει με πηδηχτά βηματάκια και να μισοκάθεται στο κάτω μέρος του κρεβατιού. O Xανουμάν τον κοίταξε για λίγο, άνοιξε το χρυσοποίκιλτο αμπέχονό του και, βγάζοντας από τον κόρφο ένα πουγκί, άρχισε να ραίνει τον κατάπληκτο Aριστείδη Mαλλιαγκάκη με φλουριά.

Ο Ροφοκάλης έστεκε στη μέση του δωματίου, ακριβώς κάτω από ένα ορειχάλκινο φωτιστικό με έξι προτεταμένες βέργες, που οι αιχμές τους έφεγγαν ολόγυρα, ίδιες πυρωμένες λόγχες, κάνοντας τη σκιά του να φαντάζει ακτινωτή στη βάση των ποδιών και τα κάτασπρα ίσια μαλλιά να αστράφτουν σαν το καλογυαλισμένο ασήμι. Τα μάτια του έλαμπαν καφεκίτρινα μέσα στις βαθιές κόγχες.

«Ποτέ δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε την κατάληξη κάποιων ενεργειών μας» είπε ο μυστηριώδης γέρος. Σήκωσε το μπαστούνι στον αέρα. «Το βλέπετε αυτό εδώ; Κι εγώ δεν θυμάμαι πόσα χρόνια το κουβαλάω. Γκρεμοτσακίστηκα κάποτε, από λάθος υπολογισμό… »

«Οι άνθρωποι», είπε ο φυσιοδίφης «αρρωσταίνουν εύκολα και πεθαίνουν πρόωρα, εξαιτίας του ότι συμπεριφέρθηκαν βάναυσα στη φύση και αυτή έπαψε πια να τους εμπιστεύεται τα ζωτικά της μυστικά. Τι νομίζετε πως ψάχνουν καθημερινά χιλιάδες επιστήμονες, βιολόγοι και γενετιστές, κλεισμένοι στα εργαστήρια; Τον ελλείποντα κρίκο ασφαλώς! Επειδή δεν το χωράει ο νους τους πως αρκεί να σηκώσουν έναν τόσο δα βλαστό από το χώμα!»

«Πολλά ρωτάτε. Θέλετε ακόπιαστα και με τη μία να αγγίξετε τα μεγάλα μυστικά;» φώναξε απρόσμενα ο Ροφοκάλης. Κοίταξε άγρια τον επισκέπτη ανασηκώνοντας τα φρύδια, κάνοντάς τα να δείχνουν δύο τανυσμένα τόξα έτοιμα να εξαπολύσουν αόρατα βέλη εναντίον του.

Ο ερευνητής έτεινε τον δείκτη του αριστερού χεριού δείχνοντας το βελούδινο πουγκί: «Μπορείτε να φανταστείτε τί βρίσκεται εδώ μέσα; Ένα ελιξήριο!» ανήγγειλε θριαμβικά. «Η σωτηρία πολλών ανθρώπων που πάσχουν από ανίατες έως θανατηφόρες αρρώστιες… αλλά και η δική σας σωτηρία, από οικονομικής απόψεως».

«Κάθε συμφωνία μαζί μου είναι και σπαθί, που κόβει τον λαιμό όποιου την παραβεί» προειδοποίησε ο φυσιοδίφης τον μεσολαβητή.

Άθελά του κοίταξε ξανά την εντυπωσιακή ελαιογραφία με τον Χανουμάν και τους άλλους πιθήκους και ανατρίχιασε: ένα καινούργιο πρόσωπο είχε παρεισφρύσει στον καμβά... Κάτι δεν πήγαινε καλά σε εκείνη τη ζωγραφία, εκτός και αν έφταιγε η παρατηρητικότητά του. Φυσικά, ούτε σκέψη να ρωτήσει τον ερευνητή γι’ αυτό. Αιφνίδια, του ήρθε σκοτοδίνη, και πήρε βαθιά ανάσα να ξεζαλιστεί.

Ο Ροφοκάλης έδειχνε συνεχώς κεφάτος, άρα σταθερά ευχαριστημένος από την απόδοση του μεσολαβητή, ο οποίος αποδείκνυε καθημερινά το άσβεστο πάθος του στο κυνήγι ετοιμοθάνατων αρρώστων, με αποκλειστικό σκοπό το χρήμα.

Πρώτη φορά κοιμόταν αγκαλιά με τέτοιο θησαυρό. Όποτε το σκεφτόταν, πίστευε πως η ζωή του είχε γίνει, θέλοντος του Θεού, του επινοημένου ερημίτη Αγάπιου, και των αγίων και οσίων της μητέρας του, ένα ολοζώντανο, χρυσό και βάλε, διαμαντένιο παραμύθι. Άλλοτε επίσης, όμως σπανιότερα, αναρωτιόταν εάν πράγματι ήταν δικά του όλα αυτά τα αγαθά, και όχι υπεξαιρεμένα, ή μήπως επρόκειτο για κεφάλαιο που το είχε με αφροσύνη δανειστεί, ποιος θα μπορούσε να γνωρίζει από πού, ίσαμε πότε εξοφλητέο και με πόσο τόκο.

«Είναι πολύς ο καρπός, αγαπητέ, και θα τον κρατήσεις εφόσον καλλιεργείς με ζήλο το ίδιο χωράφι», είπε ο γεροντάκος. «Όμως, και αν σε ενδιαφέρει η γνώμη ενός ανθρώπου που έχει μάθει... λόγω ηλικίας... πιο πολλά, ποτέ μη φορτωθείς σακί βαρύτερο από όσο αντέχεις να σηκώσεις...»

Του ήταν γνώριμη, από τα γεννοφάσκια, η φωνή. Έστριψε το κεφάλι προς το λεωφορείο που ξεκινούσε πάλι και, προτού χαθεί εντελώς, πρόλαβε να δει, για κλάσματα δευτερολέπτου, πλάγια το πρόσωπο της ηλικιωμένης. Αμέσως άρχισε να τρέμει λες και τον είχαν περιλούσει με κρύο νερό. Ήταν ολόιδια, φτυστή, η μάνα του. Θα στοιχημάτιζε τα κέρδη ολόκληρης ζωής σε αυτό, παρότι ήξερε ότι κοιμόταν, περιμένοντας τη Δευτέρα Παρουσία για ξυπνημό, στο Νεκροταφείο των Αγίων Πάντων.

«Στην οικονομία της φύσης καμία μορφή ζωής δεν είναι πιο σημαντική από τις άλλες», του είπε ο γεροντάκος. Παρακολουθείτε συχνά ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση για το πώς μεγαλύτερα και πιο ισχυρά ζώα κατασπαράζουν δίχως έλεος τα αδύναμα, και τότε νομίζω σίγουρα δεν μπορεί παρά να κάνετε τη σκέψη ότι το ίδιο συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Η ζωή δε χαρίζεται σε κανέναν, δε λυπάται για τίποτα. Ένας καταστροφικός σεισμός εδώ, μια φονική πλημμύρα εκεί, εξολοθρευτικοί πόλεμοι, εξοντωτικές σιτοδείες, αφανιστικοί λοιμοί...»

Μέσα σε πολύ λίγο χρόνο, η Δέσποινα είχε σπρώξει προς τα έξω όλα τα παραθυρόφυλλα της προσωπικής ζωής, νιώθοντας ότι ξεκλείδωνε επιτέλους ένα ερμητικά κλεισμένο καταφύγιο, το οποίο επιβαλλόταν να αεριστεί. Και ο Αριστείδης, μαγεμένος, περίπου λιγωμένος, δεν άκουγε τόσο την ιστορία ή τις λεπτομέρειές της, όσο παρακολουθούσε τα όσα αλλιώτικα έλεγαν τα μάτια και το στόμα στην παραμικρή τρυφερή τους σύσπαση πάνω στο αναψοκοκκινισμένο πρόσωπο, ακόμα και πώς εκείνη σάρωνε από τα χείλη με τη γλώσσα το κρασί σε κάθε της γουλιά.

«Θέλετε να πείτε ότι όλοι όσοι έχουν πάρει το βότανο θα πεθάνουν οπωσδήποτε… μόλις συμπληρωθεί η διορία τους;» ρώτησε ο Αριστείδης τον γεροντάκο. Εκείνος γέλασε:
«Kαι τί το αφύσικο βρίσκεις σε αυτό; Σκέτο χρόνο αγόρασαν... Όχι την αθανασία!»

«Η ελπίδα χαρίζεται σε εκείνους που δεν έχουν αγγίξει τα όριά τους, κύριε Μαλλιαγκάκη», είπε σοβαρά ο Ροφοκάλης. «Η Γη θα συνεχίσει να γυρνάει δίχως απαραίτητα την κυρία... πώς τη λένε... με το παιδί της, αλλά και χωρίς εσένα και τους υπολογισμούς σου πάνω στην πλάτη μου».

«Όλα εξαρτώνται από το τι δίνει και τι παίρνει κανείς... τούτο δεν πρέπει οι άνθρωποι να το ξεχνούν. Γιατί, ο χρόνος τους είναι μηδαμηνός και δανεικός και, δυστυχώς, ελάχιστα πράγματα μπορούν να κάνουν απέναντι σε αυτό».

Στράφηκε τότε προς τον Ροφοκάλη, όμως ο γεροντάκος είχε εξαφανιστεί. Στη θέση του, στην καρέκλα με την ψηλή ράχη, καθόταν ο μεγάλος Χανουμάν φορώντας την επίσημη πλουμιστή πουκαμίσα και το ολόχρυσο, γεμάτο βαρύτιμα πετράδια, κάλυμμα της κεφαλής. Τούτη η εντυπωσιακή φανέρωση του αρχαίου θεού θεραπευτή συνοδευόταν και από μιαν όψη εφιαλτική: ο αρχιπίθηκος βρέθηκε με ένα σάλτο πάνω στο γραφείο και ανοίγοντας το στόμα έδειξε τους φοβερούς στραφταλιστούς κοπτήρες του, έτοιμος να επιτεθεί…

«Δεν ξέρω, αληθινά τα έχω χαμένα», παραδέχτηκε με συντριβή ο πατήρ Φλεβοτόμος. «Το μόνο βέβαιο, για μένα τουλάχιστον, είναι ότι εκείνο το γλυκό αγόρι, έτσι στα ξαφνικά και δίχως κατά τα φαινόμενα να φταίει, έμεινε χωρίς ψυχή. Με έναν τρόπο, δηλαδή, κάποιος ή κάτι, που δεν κατάφερα να εντοπίσω, έδιωξε τον Θεό από μέσα του...»

Ακόμα και η σιωπή που επικρατούσε εκείνη την άχαρη ώρα στην οδό Βασιλίσσης Όλγας, δίχως διαβάτες και με τη σχεδόν μηδενική κυκλοφορία τροχοφόρων, γινόταν προάγγελος μιας αποκαρδιωτικής, θα ’λεγες δυσοίωνης, ακολουθίας: της μέρας που έφευγε διωγμένη, τυλιγμένη σε ένα ζοφερό πέπλο υγρασίας, και της ραγδαίας καταχνιάς... κυρίως όμως της απρόσμενης καταιγίδας που χτύπησε τη ζωή του, κάνοντάς την ξαφνικά να τρεμοσβήνει, όμοια με φλόγα ισχνού κεριού εκτεθειμένου σε βίαιο άνεμο.

Γιατί, στ’ αλήθεια, και για τ’ όνομα όποιου θεού τύχαινε να του συμπαραστέκεται εκείνη την ώρα, ήταν αδιανόητο και άδικο, εξωφρενικό ό,τι συνέβαινε ειδικά σε αυτόν• αποτελούσε ανίερη προσβολή, δαιμονική συνωμοσία, ψέμα τόσο μεγάλο όσο όλα μαζί τα ψέματα που ειπώθηκαν από το ξεκίνημα του κόσμου σε τούτη εδώ τη γη. Πώς αλλιώς άλλωστε, αν όχι σαν μοχθηρό αστείο, κι ας έβγαινε από τα επίσημα χείλη ενός ειδήμονα, μπορούσε να χαρακτηρίσει το ότι μέσα σε δύο ή τρία λεπτά της ώρας είχε ακούσει το ασύλληπτο; Η ζωή του, λέει, έπαιρνε την κατηφόρα, για την ακρίβεια καταγκρεμιζόταν σε βαθύ πηγάδι, απύθμενο.

Ξαφνικά, ο χρόνος ξαμολύθηκε μπροστά. Άρχισε να τρέχει όμοια με παλαβό άτι, ακυρώνοντας ό, τι ήταν από τους καταμετρητές διαιρεμένο, με ακρίβεια και εκατομμυριοστού του κλάσματος δευτερολέπτου, όσα είχαν μαθηματικοί, αστροφυσικοί, και θεολόγοι συναποδεχτεί ως αδιαμφισβήτητη έννοια ταχύτητας. Έρεε και χανόταν μέσα στη χοάνη του αθεώρητου, πολύ πιο γρήγορα, ανατρεπτικά, μαρτυρώντας μιαν άλλη, τη δική του, απόλυτη αλήθεια.

Τούτη τη φορά, οι δείκτες του ρολογιού, όλοι, τον παραπλανούσαν, μπορεί και εκδικητικά, φεύγοντας αστραπιαία από χαρακιά σε χαρακιά, άκαρδοι και άκαμπτοι, άπιαστοι δρομείς μικρών, μεσαίων και μεγάλων αποστάσεων, καταστροφείς των χρονομέτρων. Και ολοένα επιτάχυναν, αντί να καταπονούνται. Θαρρείς και δεν υπήρχε λόγος διακοπής ούτε για ανάσα, ωσάν τα πάντα να ήταν ένας και μοναδικός παλμός, ο ίδιος για το χθες, το σήμερα και το αύριο του κόσμου ολόκληρου και σε μονάχα μια στιγμή... Έτσι ασύλληπτα και ακατάγραφα, όπως δεν έτυχε να το διανοηθεί ποτέ.

Τα ξυλόγλυπτα αγρίμια ξύπνησαν, λες ενοχλημένα από το φως, ζωντάνεψαν αφύσικα, υπερβατικά, σαν από κάπου να ενεργοποιήθηκε μέσα τους ένας κινητήριος μηχανισμός. Και έβαλαν στόχο αυτόν. Έντρομος, με την αναπνοή κομμένη, ο Αριστείδης είδε να στρέφουν το κεφάλι και να ξεσπούν εναντίον του με πυρωμένα μάτια και μακρόσυρτα απειλητικά γρυλίσματα. Στη συνέχεια, άρχισαν να γαυγίζουν λυσσασμένα, στάζοντας σάλια και αίμα από το στόμα, μάλιστα είχε την εντύπωση ότι τέντωσαν τον άτριχο μακρύ λαιμό τους προς το μέρος του, πολύ κοντά, έτοιμα να τον γρυπώσουν. Και έμοιαζαν σαν να ήταν σκυλιά-φύλακες ενός άλλου, μπορεί του Κάτω, Κόσμου, που αλυχτούσαν σημαίνοντας κνητοποίηση προτού επιτεθούν στον εισβολέα.

Οι εφιάλτες ήταν ανημέρευτα θηρία, ψυχοβόρα, που λυσσομανούσαν με απόλυτη κυριαρχία στα όνειρά του από αργά το βράδυ ώς το πρωί. Και ξεπετάγονταν, ίδιοι βρικόλακες, μέσα στο σκοτάδι, μόλις έκλεινε μετά δυσκολίας τα μάτια, για να ξεκινήσουν ανελέητο κυνηγητό, απομυζώντας κάθε δευτερόλεπτο από τον λιγοστό του ύπνο, ο οποίος είχε καταντήσει τυραννία αβάσταχτη. Κρύβονταν μέσα σε εικόνες, κάποτε απωθημένες ως ανεπιθύμητες στην άβυσσο του υποσυνείδητου, τώρα επίμονα επαναπροβαλλόμενες σε όλα τα επίπεδα εγρήγορσης του νου, από το πιο βαθύ ίσαμε το ρηχότερο• κι ενώ αρχικά εμφανίζονταν με μια φυσιολογική μορφή, έπαιρναν στη συνέχεια χαρακτηριστικά ακραίας παραδοξότητας προτού εξελιχθούν ραγδαία σε άγριο τρόμο...

Το επιστέγασμα όλων όσων γευόταν εκείνες τις ημέρες ο Αριστείδης Μαλλιαγκάκης, όμοια με ζαχαρωτό πάνω σε δηλητηριασμένη τούρτα, ήταν ότι συνέχεια βρισκόταν μαγκωμένος στο ίδιο δόκανο: όποτε πίστευε πως η μαυρίλα κόντευε να απομακρυνθεί, έπεφτε πάλι στην αγκάλη ενός καινούργιου ζόφου, που αποκαλυπτόταν πιο αποτρόπαιος.

Με κομμένη την ανάσα πρόσεξε ότι σε έναν από τους αλλόκοτους εκείνους πίνακες αχνοφαινόταν και η δική του μορφή… αλλά μάλλον έκανε λάθος, γιατί αυτός δεν είχε καμία θέση ανάμεσα σε πρόσωπα στοιχειωμένα – έτσι τουλάχιστον έδειχναν. Όπως αδικαιολόγητη ήταν η παρουσία και ενός γεροντάκου, που τον αναγνώρισε μόλις ξεπρόβαλε απροσδόκητα από κάποια γωνία της μεγάλης σάλας.

Είχε ξαναδεί τούτες τις φιγούρες, ναι, στο σκοτεινό σπίτι-μαυσωλείο ενός παρωχημένου ονείρου, όπου υπήρχε υπερώο με αναρτημένες προσωπογραφίες ανθρώπων, οι οποίοι κινήθηκαν στο τέλος εναντίον του, λες και τους έκανε ασυγχώρητο κακό. Και αναγνώριζε πια τα πρόσωπα εκείνα, μαζί με όσα καινούργια είχαν προστεθεί και ήδη τον περιτριγύριζαν στην έπαυλη της Άνω Φιλοθέης… Ήταν όλοι οι ευεργετημένοι παλαιότερα από τη «Χρυσηίδα», που τώρα ικέτευαν για λίγο βότανο ώστε να επιστρέψουν στη ζωή.

Η καταιγίδα ήρθε απροειδοποίητα το επόμενο λεπτό, θαρρείς πως πρώτα έπρεπε να τελειώσει η σύντομη τηλεφωνική συνομιλία του Μαλλιαγκάκη και στη συνέχεια να αφεθούν ελεύθερα όλα μαζί τα αρχέγονα στοιχεία της φύσης. Όχι συνηθισμένα απλώς άγρια, αλλά τα μυθολογικά πιο αιμοσταγή και αδάμαστα, Λαίλαπες και Τυφώνες, Άρπυιες, σκύλες Κήρες και Ερινύες... τέρατα ξαμολημένα από παντού, ουρανό, στεριά και θάλασσα, μπορεί και από τα ζέοντα χάσματα της γης, που θα ’λεγες ότι αποφάσισαν να εκδικηθούν, με κάποια μη γνωστή αφορμή, τον κόσμο.