Από το πιο κάτω συρτάρι έβγαλε ένα μικρό κουτί, το ακούμπησε πάνω στο στυπόχαρτο και άνοιξε το καπάκι του. Πρώτη στον σωρό των φωτογραφιών που βρισκόταν μέσα ήταν μια της Αμάντας. Στεκόταν στον παραλιακό δρόμο, κρατούσε με το ένα χέρι το φουστάνι της κολλημένο στον μηρό της και με το άλλο το πλατύγυρο καπέλο που φορούσε και παρ’ όλα αυτά είχε τα μάτια της μισόκλειστα. Πίσω της εκτεινόταν προς νότο η ακτογραμμή. Από κάτω βρισκόταν μια φωτογραφία της Μαίρης Τζ. που καθόταν στο τραπέζι ενός νάιτ κλαμπ και προσπαθούσε να φανεί επιτηδευμένη, αφήνοντας τον καπνό του τσιγάρου να ξεφεύγει αργά ανάμεσα από τα σουφρωμένα χείλη της. Μια άλλη ήταν της Λούσι στη Νέα Ορλεάνη προ πολλών ετών. Άλλη μία της Αμάντας με το νυφικό της και μία της Μαρίτας στο παλιό του δωμάτιο στην οδό Ρας. Υπήρχαν και μερικές άλλες, μία με κάποιο κορίτσι που δεν θυμόταν πια και κάποιες ακόμα με την Αμάντα. Τις μάζεψε, τις τοποθέτησε μέσα στο κουτί, το σκέπασε και το ξανάβαλε στο συρτάρι. Η μοναδική φωτογραφία της Σιμόν που είχε βρισκόταν κορνιζαρισμένη δίπλα στη γραφομηχανή. Την πήρε στο χέρι του και γέλασε – φορούσε το μπλε φόρεμα. Πέρασε το δάχτυλό του στην άκρη ανάμεσα στο τζάμι και την κορνίζα και μετά ακολούθησε το περίγραμμά της, από τα μαλλιά μέχρι κάτω. Μην την αφήσεις κι αυτή να καταλήξει στο κουτί.

Όσο απομακρύνονταν από την αγορά, τριγυρνώντας στους δρόμους, τα πέτρινα και τα ξύλινα κτίρια έδιναν τη θέση τους σε καλύβες από λάσπη, καθώς και παιδιά, που ήταν πολύ μικρά για να πουλάνε οτιδήποτε στους γκρίνγκο κι έτρεχαν πάνω κάτω με παμβρόμικο πρόσωπο. Αυτή εδώ ήταν η πραγματικότητα, η αληθινή ζωή του ίδιου είδους ανθρώπων – όχι, στην πραγματικότητα, των ίδιων ανθρώπων, των άμεσων απογόνων των σκλάβων που έχτισαν τους ναούς και τάισαν τους βασιλιάδες. Τούτους εδώ τους ανθρώπους μόλις και μετά βίας φαινόταν να τους χωρίζει μία δεκαετία από εκείνη τη ζωή.

«Δεν υπήρξα ποτέ τόσο ευτυχισμένος όσο είμαι τώρα», της είπε.
Η Σιμόν πήρε το μπουκάλι. «Ούτε εγώ», αποκρίθηκε, και ο κραδασμός που ένιωσε ακούγοντας τα λόγια του και τα δικά της, και ξέροντας ότι ήταν αλήθεια, την άφησε έκπληκτη. Ήπιε μια γουλιά ουίσκι και το επανέλαβε, για να νιώσει την ευχαρίστηση: «Ποτέ δεν υπήρξα τόσο ευτυχισμένη».