Είχαν περάσει πέντε μέρες από το θάνατο του Θεωνά. Η ζέστη, που από νωρίς είχε απλωθεί στη χώρα, έκαιγε και την Αθήνα. Το τσιμέντο άναβε και τσουρούφλιζε τους άστεγους και τους λαθρομετανάστες που μετακινούνταν στα κρυφά και τα φανερά. Τσουρούφλιζε τους ναρκομανείς στις πιάτσες, που αδιαφορούσαν για τις καιρικές συνθήκες, αρκεί να υπήρχε σταφ. Τσουρούφλιζε τα νοσοκομεία που είχαν κόψει τον κλιματισμό λόγω κρίσης και οι ασθενείς έπεφταν νεκροί σαν τα μυγάκια σε παρμπρίζ αυτοκινήτου. Η ζέστη προχωρούσε, ξεκινούσε κάθε πρωί από την Ομόνοια και τα ζέχνοντα γύρω στενά και απλωνόταν σιγά σιγά προς Σύνταγμα, Μεταξουργείο, Κεραμεικό. Σαν δαχτυλίδι άνοιγε, σαν αρρώστια επεκτεινόταν και κάλυπτε ανθρώπους, κτίρια και αυτοκίνητα. Οι μπάτσοι στις κλούβες και στις μηχανές στέκονταν όπου έβρισκαν σκιά, με πλήρη εξάρτυση, τσαντισμένοι με τη μοίρα τους.

Σε αυτό το νησί οι ανάγκες και οι νοοτροπίες κάθε χειμώνα άλλαζαν. Το σύστημά τους έμοιαζε κάπως με των μυρμηγκιών. Μάζευαν το καλοκαίρι, για να έχουν το χειμώνα. Σαν να ζούσαν αποκλειστικά τη ζωή τους με την προοπτική του χειμώνα. Πέντε μήνες χωρίς πολιτικά σκάνδαλα, χωρίς τη βρωμιά της πρωτεύουσας, χωρίς τη μιζέρια και την κούραση. Πέντε μήνες σχετικής ξεκούρασης, αφού ελάχιστοι δούλευαν. Τα χωράφια ήταν απροσπέλαστα με τη βροχή και τον αέρα, το ψάρεμα ήταν αδύνατο∙ μεγάλωναν μόνο τα ζώα στα μαντριά, καλλιεργούσαν τα μποστανάκια στις αυλές τους για κανένα λάχανο και καμιά πατάτα. Ήταν πέντε μήνες πουτρώγονταν με τα ρούχα τους, που συχνά μισούσαν ο ένας τον άλλο, εγκλωβισμένοι σε ένα μικρό κομμάτι γης καταμεσίς της θάλασσας.

Η Λίνα δεν ήξερε αν είχε ντραπεί με την ανάμνηση ή αν είχε νιώσει απλά άβολα. Δεν θα ήθελε να τον δει ποτέ ξανά. Προτιμότερο της ήταν να τον ξεχάσει, έτσι δεν θα ένιωθε το στομάχι της να σφίγγεται, και το στέρνο να στενεύει. Ναι, ντροπή ήταν αυτό που ένιωθε, αλλά ήταν μικρή τότε και ηλίθια. Τι δουλειά είχε να μπλεχτεί με ομάδες που εν μέσω ευημερίας πετούσαν βόμβες και δολοφονούσαν κόσμο; Αλλά ήταν είκοσι ενός, ήθελε απεγνωσμένα να ενταχθεί κάπου, να νιώσει ισότιμη, να νιώσει πως την υπολογίζουν, να νιώσει την αδρεναλίνη να τρέχει.

Ήταν περήφανη που ανήκε στις ομάδες εκείνες που αδιαφορούσαν για την περιφρούρηση και έσπαγαν τα πάντα. Φορώντας πάντα κουκούλα, έβλεπε συχνά τον εαυτό της στην τηλεόραση, στα ερασιτεχνικά βίντεο: «γνωστοί άγνωστοι επιτέθηκαν κατά τη διάρκεια της πορείας στις αστυνομικές δυνάμεις…» − και ήθελε να φωνάξει τότε πως δεν ήταν ούτε γνωστή ούτε άγνωστη, ήταν η Λίνα και ήταν η μόνη που επαναστατούσε και αντιδρούσε.

Τώρα, την πρώτη μέρα του νέου χρόνου, έπινε και έκλαιγε, κρατώντας ένα βιβλίο στο χέρι. Όχι επειδή τον συγκινούσε το ίδιο το βιβλίο, αλλά γιατί του θύμιζε τον εαυτό του. Σαν να ζούσε εξόριστος, παραμερισμένος, υποταγμένος σε αφεντικά που τον προστάζουν πώς θα ζήσει χωρίς να του δίνουν εξηγήσεις. Το νησί ήταν η δική του εξορία. Ο Μήτσουρας –όπως τον ονόμασαν όταν έφυγε για τα καράβια, γιατί Δημήτρη τον έλεγαν μέχρι τότε− είχε μάθει να περιμένει και να μη μιλάει. Να μη λέει αυτό που θέλει. H καρδιά του πάντα τον έσπρωχνε να φεύγει και το μυαλό του τον διέτασσε να μείνει. Που ούτε καν ο ίδιος δεν μπορούσε να παραδεχτεί στον εαυτό του πως ανάμεσα στους άντρες των καραβιών ένιωθε όμορφα, γιατί τους αγαπούσε, με τον δικό του περίεργο τρόπο. Δεν ήταν ερωτικός ο τρόπος, κι αν ήταν τέτοιος, θα ήταν πριν από πολλά χρόνια. Ήταν ένας τρόπος να αγαπάει το σκληροτράχηλο, το βρώμικο, το παραπονεμένο.