Ο κόσμος, αντί να φροντίζει για το παρόν, αποχαυνωνόταν με τις έκτακτες εκπομπές της κρατικής τηλεόρασης, που είχε σηκώσει δική της παντιέρα. Για ώρες ολόκληρες προβάλλονταν ρεπορτάζ με πλάνα από τα μπανγκαλόου των μελών του πολιτμπιρό στο Βάντλιτς: ράφια με αποθηκευμένες κομπόστες, εσωτερικές παιδικές πισίνες που με αγανάκτηση παρουσιάζονταν ως κολυμβητήρια, επιχρυσωμένες μπαταρίες μπάνιου που θεωρήθηκαν αποκορύφωμα της παρακμής και όχι έκφραση μίζερης κακογουστιάς.

Μερικές φορές βγαίναμε τώρα τις νύχτες στους δρόμους, εφοδιασμένοι με κόλλα ταπετσαρίας, βούρτσες και τις αφίσες μας σε ρολό, για αφισοκόλληση των συνθημάτων μας πάνω από εκείνα των άλλων κομμάτων. Ήμασταν νέοι και δείχναμε επικίνδυνοι. Φορούσαμε μαύρα δερμάτινα μπουφάν και στρατιωτικά παπούτσια εργασίας. Οι μεγαλύτερης ηλικίας κύριοι της Συμμαχίας για τη Γερμανία το έβαζαν αμέσως στα πόδια μόλις μας έβλεπαν να ερχόμαστε από μακριά. Φωνάζαμε στο κατόπι τους στίχους από τραγούδια των Slime, προτού σκίσουμε τις υγρές ακόμα από την κόλλα αφίσες τους, τις μετατρέψουμε σε τσαλακωμένες μπάλες ακανόνιστου σχήματος και τις κλωτσήσουμε μες στα λούκια.

Με δυσκολία είχαμε κουβαλήσει μέχρι εκείνη τη στιγμή στην καρότσα του Έλο κούτες με βιβλία κυρίως, καθώς επίσης και λιγοστό οικιακό εξοπλισμό. Μπιμπελό τυλιγμένα σε χαρτί εφημερίδας, παπλώματα, μαξιλάρια με φτερά, δύο στρώματα. Τα συνηθισμένα δηλαδή. Λίγα σεντόνια, πετσέτες, σύνεργα καθαρισμού και μερικά φυτά για ζεστή ατμόσφαιρα. Αυτός ήταν ο βασικός εξοπλισμός του σπιτικού μας.
Μόνο για χάρη της Ουλρίκε κουβαλούσα εδώ και μία ώρα λοιπόν χαρτοκιβώτια από το κλιμακοστάσιο του συγκροτήματος κατοικιών· της Ουλρίκε, την οποία δεν είχα δει σχεδόν καθόλου τις τελευταίες εβδομάδες, γιατί θεωρούσα σημαντικότερο να κολλάω ντανταϊστικές αφίσες στην πόλη.
Τι χάσιμο χρόνου, σκέφτηκα και πέταξα τη γόπα του τσιγάρου πίσω από εκείνη του Αρντ, και κατόπιν σκέφτηκα επίσης: Ουλρίκε, ώρα να εξαφανιστούμε!

Αμέσως αφότου αφήσαμε πίσω μας την πινακίδα της πόλης του Πότσνταμ, πρόβαλε εντελώς αναπάντεχα ο ήλιος. Έριξε ξαφνικά το φως του διαγώνια από μπροστά μες στην καμπίνα του Έλο, στου οποίου τη θέση του συνοδηγού καθόμασταν στριμωχτά η Ουλρίκε κι εγώ. Για μια στιγμή μισοκλείσαμε τα μάτια μας για να συνηθίσουμε το έντονο φως. Ο Αρντ, λες και είχε διαισθανθεί τη μεταβολή του καιρού, τράβηξε ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου από την εσωτερική τσέπη του δερμάτινου μπουφάν του. Εγώ δοκίμασα να ανοιγοκλείσω τα βλέφαρά μου, ενώ η Ουλρίκε κράτησε απλώς τα μάτια της κλειστά, σαν να απολάμβανε τη ζέστη πάνω στο πρόσωπό της. Για αρκετή ώρα έμοιαζε να κοιμάται.

Η πόλη είναι άντρο εγνοιών, σκεφτόμουν, ενώ συνέχιζα να μη βλέπω καθαρά, και φυσικά αναγνώρισα ακόμα κι ο ίδιος το πόσο μπαγιάτικος ήταν αυτός ο συλλογισμός. Αμέσως όμως, το επόμενο που επίσης μου πέρασε από το μυαλό ήταν ότι ο φόβος να μην είμαι πρωτότυπος ή ετοιμόλογος ή αρκετά ειρωνικός κατά βάθος δεν ήταν παρά μια ακόμα έγνοια που καλύτερα να έμενε πίσω από την πινακίδα της πόλης, και γι’ αυτό, για να κλείσω το θέμα, επανέλαβα μια δεύτερη φορά την μπαγιάτικη σκέψη: Η πόλη είναι άντρο εγνοιών – κι εμείς πηγαίνουμε στην εξοχή.

«Το ήξερα ότι αυτή η ατυχία με τον καθρέφτη θα μας κυνηγούσε» είπε η Ουλρίκε όταν αργότερα το απόγευμα καθίσαμε στην κουζίνα. Έτρεμε, παρά την πλεκτή ζακέτα και το παλτό που φορούσε ακόμα από πάνω. Άναψα την εστία και, μόλις η φωτιά ελαττώθηκε, έφερα μια χεριά κούτσουρα από την αποθήκη, για να δυναμώσει πάλι γρήγορα. Μας ετοίμασα τσάι και σέρβιρα κρασί στα μεγάλα ποτήρια, αλλά τίποτα δεν βοηθούσε. Ξέραμε και οι δυο ότι με τη σημερινή μας ανακάλυψη στο δάσος κάτι είχε σπάσει που καμιά κόλλα δεν θα μπορούσε να αποκαταστήσει ξανά. Ήταν η πίστη ότι ο καινούριος κόσμος, στον οποίο θέλαμε να μετοικήσουμε ίσως για πάντα, ήταν πλήρως εξοπλισμένος και ριζικά καλύτερος από εκείνον από τον οποίο προερχόμασταν.