Τα τελευταία χρόνια αναπτύσσονται νέοι τρόποι ψηφιακής επικοινωνίας και διάδρασης, νέες οικειοποιήσεις ψηφιακών μηνυμάτων, που προϋποθέτουν νέες μορφές ψηφιακής εγγραμματοσύνης, σε ένα πολλαπλώς και ποικιλοτρόπως διαμεσολαβούμενο οικοσύστημα ανθρώπινων διεπαφών. Η παρουσία ‒ενσώματη ή ασώματη‒ και η επικοινωνία ‒μονοκατευθυντήρια, διαδραστική ή/και διαλογική‒ μπορεί να γίνει σταθερά ή εν κινήσει με τη χρήση διαφορετικής συσκευής, διαφορετικής οθόνης. Αυτές οι συναρπαστικές αλλά συνάμα αμφιλεγόμενες δυνατότητες των ψηφιακών μέσων έχουν αποτελέσει αντικείμενο ποικίλων μελετών, άλλοτε υιοθετώντας ουτοπικές θεωρήσεις «ανοίγματος» και εκδημοκρατισμού κι άλλοτε υπογραμμίζοντας δυστοπίες επιτήρησης, εθισμού ή/και υποταγής. Σε αυτή τη συζήτηση έρχεται να συμβάλει ο συλλογικός τόμος Η ψηφιακή επικοινωνία στον πολιτισμό, εστιάζοντας στους χώρους του πολιτισμού στον ελλαδικό χώρο.