Η παρούσα ανθολογία με τους ερωτικούς στίχους τού Γιάννη Κοντού εκδίδεται 10 χρόνια μετά τον θάνατό του και έρχεται να φωτίσει περισσότερο την πλευρά του εκείνη που τον έκανε αγαπητό μέχρι και σήμερα, ειδικά στους νέους: τον τρυφερό του χαρακτήρα. Ο Γιάννης Κοντός ταξίδεψε κυρίως στην πόλη (Αθήνα) και σε δωμάτια, πραγματικά ή φανταστικά. Σκηνοθέτησε τόσο το έργο όσο και τη ζωή του με τα υλικά της καθημερινότητας. Η ποίησή του είναι γεμάτη από τα σώματα και τα μέρη τους: ώμους, λαιμούς, χέρια, στόματα, μάτια, μαλλιά, φλέβες. Αλλά και από όσα εκπέμπουν τα σώματα: χαμόγελα, αναπνοές, λόγια, φωνές, ίχνη, φιλιά, αγκαλιές, ψιθύρους, ομιλίες.

Κούβα, 1993. Η χώρα βιώνει συνθήκες οικονομικής κατάρρευσης και φτώχειας σε μια πρωτοφανή κρίση που οδηγεί σε κλίμα αγωνίας και ανασφάλειας. Σε αυτό το ζοφερό σκηνικό, η Χούλια, μια νεαρή μαθηματικός που ζει και εργάζεται στην Αβάνα, αναζητά διέξοδο στα προβλήματά της όταν ανακαλύπτει τυχαία κάποια έγγραφα που αποδεικνύουν ότι ο εφευρέτης του τηλεφώνου δεν είναι ο Γκράχαμ Μπελ αλλά ο Ιταλός Αντόνιο Μεούτσι, ο οποίος εργάστηκε ως τεχνικός στην Αβάνα τον 19ο αιώνα. Η Χούλια και οι φίλοι της αρχίζουν να ξετυλίγουν το κουβάρι της υπόθεσης Μεούτσι.

Δεκαετία του ’70. Η Κάρμεν αναθυμάται το παρελθόν της. Εκείνη και οι δύο αδελφές της, κόρες Ισπανών Δημοκρατικών, είχαν σταλεί από τους γονείς τους στη Γαλλία, όταν ήταν παιδιά ακόμη, για να γλιτώσουν από τη δικτατορία του Φράνκο. Κατέληξαν σε ένα μικρό χωριό στον Νότο, τη Μαρσεγιέτ, όπου ζούσαν και δούλευαν μαζί στο οικογενειακό ξενοδοχείο. Η Κάρμεν ασφυκτιά, ερωτεύεται έναν περαστικό ταυρομάχο, τον Αντόνιο, και φεύγει μαζί του στη Μαδρίτη. Εκεί φυλακίζεται για επτά χρόνια ως συνεργός του Αντόνιο στις παράνομες δραστηριότητές του. Στη φυλακή, η Κάρμεν υφίσταται βία και ταπεινώσεις, εθίζεται στα ναρκωτικά, αλλά εντέλει σώζεται κυρίως χάρη στη φιλία που αναπτύσσει με μια μεγαλύτερη σε ηλικία κρατούμενη και στην παρηγοριά που βρίσκει στην ανάγνωση μυθιστορημάτων. Όταν αποφυλακίζεται, επιστρέφει στο χωριό, αλλά οι αδελφές της δεν την έχουν συγχωρέσει που τις εγκατέλειψε. Η Κάρμεν προσπαθεί να αποκαταστήσει τη σχέση τους και παράλληλα συνδέεται ερωτικά με τον Εσκούτο, έναν νεότερό της άντρα, εντελώς διαφορετικό από τον Αντόνιο.

Στην πρώτη συλλογή διηγημάτων του, ο μεταφραστής Απόστολος Στραγαλινός πλάθει με τρυφερή αλλά και σκληρή γλώσσα ιστορίες ανθρώπων που, παρότι ασφυκτιούν καθημερινά από τις αντιφάσεις της σύγχρονης Ελλάδας, εξακολουθούν να ονειρεύονται χωρίς να γνωρίζουν πάντα αν βιώνουν μια ζωή που, καθώς περνάει, τους διαφεύγει. Οι ήρωές του, πλάνητες, περίεργοι, ρομαντικοί, αδικημένοι, «τρελοί» με διάφορους τρόπους, αναζητούν εναγωνίως ένα καινούργιο σύμπαν για να στεγάσουν τις νίκες και τις ήττες τους.

Ακολουθώντας την παράδοση των διηγημάτων απόδρασης και φυγής από την αλλοτρίωση και της αναζήτησης της χαμένης αθωότητας, ο Απόστολος Στραγαλινός καταθέτει ένα μανιφέστο ελευθερίας· μέσα από την ατομική συνειδητοποίηση, οι ήρωές του γίνονται κυρίαρχοι της ζωής τους υπερβαίνοντας τους έξωθεν καταναγκασμούς και τις κοινωνικές συμβάσεις.

Πρόκειται για επανέκδοση του τρίτου ποιητικού βιβλίου του Αργύρη Παλούκα, Θέλω το σώμα μου πίσω. Το 2012, το βιβλίο τιμήθηκε με το Πρώτο Βραβείο Καλύτερου Νέου Ποιητή από το Συμπόσιο Ποίησης. Με αφορμή αυτή τη βράβευση, ο κριτικός λογοτεχνίας Αλέξης Ζήρας σημείωνε: «Ο λόγος του Αργύρη Παλούκα (γεν. 1975) χωρίς περιστροφές, όχι μόνο στα ποιήματα τού Θέλω το σώμα μου πίσω αλλά και σ’ εκείνα των άλλων δυο προηγούμενων συλλογών του, κατευθύνεται χωρίς πολλές γενικολογίες στο ένα και μοναδικό ουσιώδες: την ψαύση και απεικόνιση του βιώματος της απώλειας, ιδωμένου μέσα από διάφορες προοπτικές. […] Στον Παλούκα […] οι διαπιστώσεις γίνονται με μια γλώσσα ασκητική, τραχειά, επιτούτου αστόλιστη. […] Κάτι τελευταίο: να σταθώ πολύ λίγο στο στίγμα του Παλούκα˙ στο ότι κατόρθωσε πολύ σύντομα, μ’ ένα βλέμμα άλλοτε λυπημένο άλλοτε ειρωνικό, να φτιάξει τη δική του άρθρωση, τη δική του φωνή, διαλέγοντας ίσως εξ ιδιοσυγκρασίας να μιλήσει για τα όσα απολύτως απαραίτητα χρειαζόμαστε για ν’ αντέξουμε».

Το νέο μυθιστόρημα του Νίκου Ξένιου μάς μεταφέρει σε ένα όχι πολύ μακρινό μέλλον όπου η βλάστηση αποτελεί παρελθόν, η ερημοποίηση έχει προχωρήσει και οι άνθρωποι ζουν εντελώς αποκομμένοι από το φυσικό περιβάλλον. Το ακραίο κόμμα «Νέοι Δρόμοι για τον Λαό» παίρνει την εξουσία, χτίζει την Αλλοτεκοίτη στην ξερή κοίτη ενός ποταμού και καταδιώκει όλους όσοι νοσταλγούν το πράσινο, τη γονιμότητα της γης, την αφθονία του νερού.

Η Κυβέλη, καθηγήτρια φιλόλογος και πρωταγωνιστικό πρόσωπο του βιβλίου, ανήκει σε αυτούς που υπερασπίζονται δημόσια την ιερότητα της φύσης. Οι «Νέοι Δρόμοι για τον Λαό» τη συλλαμβάνουν και την κλείνουν σε ψυχιατρείο. Διασχίζοντας την έρημη, άνυδρη χώρα, η δημοσιογράφος Στέλλα Μπεράτη θα έρθει στην Αλλοτεκοίτη για να αναζητήσει τα ίχνη της Κυβέλης προσπαθώντας να συνθέσει το παζλ της παράδοξης ιστορίας της.

Με βαθιά αγάπη προς τον άνθρωπο, ο Νίκος Ξένιος μάς θυμίζει ότι μια ιστορία ποτέ δεν λέγεται με έναν και μόνο τρόπο. Σε μια εποχή απόλυτης σύγχυσης (ιδεολογικής, κοινωνικής, πολιτικής) είναι σημαντικό οι άνθρωποι να έχουν το δικαίωμα και τη διαύγεια να αφηγηθούν μια ιστορία – τη δική τους ιστορία.

Καθένας μας είχε μια τεράστια τσάντα γεμάτη ελπίδα. Ελπίζαμε ότι θα περνούσαμε το νερό, τους φράχτες και τους συνοριοφύλακες, ότι θα καταφέρναμε να φτάσουμε σ’ εκείνο το μέρος όπου τα φώτα έλαμπαν. Δεν είχαμε αμφιβολία ότι μόλις φτάναμε στην άλλη πλευρά, θα βρίσκαμε δουλειές. Θα δουλεύαμε και θα κερδίζαμε χρήματα, από τα οποία ένα μέρος θα το στέλναμε στα σπίτια μας. Ελπίζαμε ότι μια μέρα, σύντομα, θα γυρίζαμε πίσω θριαμβευτές.

Στο πρώτο του θεατρικό έργο, ο Bernhard Schlink στήνει ένα ευφυές διανοητικό παιχνίδι στο παρόν. Η τελευταία μέρα του σχολείου στη Γερμανία πέφτει στις 20 Ιουλίου — επέτειο της απόπειρας δολοφονίας του Αδόλφου Χίτλερ το 1944. Την προηγούμενη μέρα, το δεξιό κόμμα Γερμανική Δράση, με τον χαρισματικό νεαρό ηγέτη του, κερδίζει το 37% των ψήφων στις εκλογές. Στο μάθημα Ιστορίας, οι τελειόφοιτοι ενός λυκείου ξεκινούν μια έντονη συζήτηση με τον καθηγητή τους: Δεν θα έπρεπε η απόπειρα δολοφονίας να είχε γίνει το 1931, τότε που ο Χίτλερ δεν είχε ανέβει ακόμα στην εξουσία και δεν ήταν τόσο προστατευμένος; Είναι προτιμότερο να κρατήσει κανείς τα χέρια του καθαρά ή να τα λερώσει για έναν σκοπό που θεωρεί ιερό;