Στο εστιατόριο ενός σιδηροδρομικού σταθμού, κάπου στην Ευρώπη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, δύο πολιτικοί πρόσφυγες, ο βιοπαλαιστής Κάλε και ο αστός Τσίφελ, συναντιούνται σχεδόν τυχαία και συζητούν για θέματα φαινομενικά ασύνδετα μεταξύ τους: Ξεκινώντας από την καθημερινότητα της προσφυγιάς, όπου η μπίρα είναι αραιωμένη, ο καφές δεν είναι καφές και ο καπνός είναι κακής ποιότητας, φτάνουν να αναλύουν σημαντικά ζητήματα της πολιτικής και της ηθικής, μιλώντας για τα διαβατήρια, τον υλισμό, τις αρετές, την πορνογραφία, τον πόλεμο, το σχολείο, τον πατριωτισμό και τη Δημοκρατία. Στους Διαλόγους προσφύγων ο Μπρεχτ αξιοποιεί βιωματικό υλικό από την περιπλάνησή του ανά την Ευρώπη, όπου βρέθηκε ως πρόσφυγας διωκόμενος από το ναζιστικό καθεστώς, για να καυτηριάσει την υποκρισία των ισχυρών σε βάρος των ανίσχυρων, επιστρατεύοντας και τη σάτιρα στον μαχητικό αντιφασισμό. Η διευρυμένη θεματική των Διαλόγων, καθώς και η προσέγγισή τους από τη σκοπιά δύο διαφορετικών κόσμων, του εργάτη Κάλε και του διανοούμενου Τσίφελ, συνθέτουν ένα αδιάσπαστο σύνολο, συστήνοντας στον αναγνώστη τον Μπρεχτ ως διανοητή και άνθρωπο, αποκαλύπτοντας σημαντικά και εν πολλοίς άγνωστα στοιχεία της ζωής του.

Μετά το Σκίτσο ενός καλοκαιριού (Κριτική, 2018), που αγαπήθηκε από το ελληνικό κοινό, ο Αντρέ Κούμπιτσεκ επιστρέφει στις εκδόσεις Κριτική με ένα ακόμα μυθιστόρημα.

Ο Robert Walser ενδύεται την περσόνα ενός μαθητή που δεν ζει πια και γράφει για όλα όσα τον απασχολούν αποτυπώνοντας την ομορφιά σε κάθε της εκδοχή. Η ματιά του στέκεται στις παιχνιδιάρικες φλόγες της πυρκαγιάς, στο νοτισμένο από το γκρίζο πέπλο της βροχής ελατόδασος, στο μοναχικό λιβάδι στην πλαγιά του βουνού. Λόγος λυρικός, απλός, που ισορροπεί ανάμεσα στην αφέλεια και την ειρωνεία, στην αδεξιότητα και τη δεξιοτεχνία και που καταπιάνεται με τα μεγάλα θέματα: φιλία, φτώχεια, ανθρωπιά, αγάπη, φύση, μοναξιά.

Τοποθετημένη στη δεκαετία του 1920, η νουβέλα του Τόμας Μαν είναι η ιστορία της Ροζαλί Φον Τίμλερ, μιας πενηντάχρονης γυναίκας που, ύστερα από τον θάνατο του συζύγου της, ζει στο Ντίσελντορφ μαζί με τα δύο της παιδιά, την τριαντάχρονη Άννα και τον δεκαοκτάχρονο Έντουαρντ.

Προς τα πού οδεύουμε; Είναι καιρός που δεν κρατάμε πια το τιμόνι, που δεν είμαστε κύριοι της κατάστασης, που δεν την ορίζουμε. Είναι ψεύτης όποιος πιστεύει το αντίθετο. Σχήματα και φαντάσματα αιωρούνται γύρω μας – μην τα αγγίζεις. Υποχωρούν, διαλύονται, βυθίζονται. Επικρατεί ημίφως, και δεν ξεχωρίζουμε τι είναι. Είναι σούρουπο ή χάραμα;

Αθήνα 1930. Μέσα στη δίνη του αμερικανικού κραχ και της οικονομικής κρίσης στην Ευρώπη, η Ελλάδα αναζητά ένα νέο δάνειο. Η πόλη προσπαθεί ακόμα να αφομοιώσει τα κύματα των προσφύγων και να αντιμετωπίσει το καινούργιο έγκλημα. Ο Φιλότιμος Βάκχος, ως κοσμικογράφος στα Αθηναϊκά Νέα, ξέρει πολύ καλά πώς να φυλάει μυστικά αλλά και πώς να τα ξετρυπώνει. Όταν ο Αμερικανός επιχειρηματίας και σύζυγος της αδελφικής του φίλης ζητά τις υπηρεσίες του, ο Βάκχος δεν υποπτεύεται τον κίνδυνο. Μια ομάδα επιχειρηματιών έχει βάλει στόχο τον υποδιοικητή της Αστυνομικής Διεύθυνσης και αναθέτει στον Βάκχο να συγκεντρώσει ενοχοποιητικά στοιχεία για την παράνομη δράση του. Η έρευνά του θα τον φέρει σε επαφή με τον μεθυστικό κόσμο της νεοσύστατης κινηματογραφικής παραγωγής στην Ελλάδα και τον χώρο του ρεμπέτικου και του περιθωρίου. Όταν ανακαλύπτει όμως ένα δίκτυο ανδρικής πορνογραφίας που απειλεί τις υπολήψεις ισχυρών ανδρών του πολιτικού και οικονομικού βίου, είναι αργά για να ξεφύγει. Μέσα από μια σειρά καταιγιστικών ανατροπών, ο Βάκχος έρχεται αντιμέτωπος με τα δικά του μυστικά και βρίσκει τον μοναδικό σύμμαχο στο πιο τρομακτικό πρόσωπο από το σκοτεινό του παρελθόν.

Οι Σύντομες συνεντεύξεις με απαίσιους άντρες είναι μια συλλογή 23 κειμένων που εκδόθηκαν για πρώτη φορά το 1999. Τα κείμενα, προερχόμενα από την ιδιοφυή γραφίδα του David Foster Wallace, εύλογα δεν κατατάσσονται σε μία συγκεκριμένη κατηγορία, όπως αυτή του γραμμικού διηγήματος, αλλά, αντίθετα, φλερτάρουν με τα είδη και αφήνουν το μοναδικό τους αποτύπωμα. Αν και πρωταγωνιστές των ιστοριών είναι οι σύγχρονοι άντρες, η επιθετική τους αρρενωπότητα και ο σεξισμός που αυτή αναδίδει, τα κείμενα είναι διαποτισμένα από την ειρωνεία, το μαύρο χιούμορ και το βαθύ αίσθημα της μοναξιάς – γνώριμα χαρακτηριστικά στον τρόπο γραφής του Wallace.

Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει τη γλώσσα και προσπαθούν να επικοινωνήσουν με χειρονομίες. Μόνο ένα αγόρι, ο Νικολίνο, θυμάται τις έννοιες των λέξεων και μπορεί να διηγηθεί τα γεγονότα που οδήγησαν τους κατοίκους του τόπου του σε αυτή την κατάσταση. Το προνόμιο της μνήμης ο Νικολίνο το αποκτά χάρη στη γνωριμία του με τον βιβλιοπώλη που καταφτάνει στην πόλη του. Ο μυστηριώδης αυτός άνθρωπος ανοίγει ένα βιβλιοπωλείο όχι για να πουλάει τα βιβλία του, αλλά για να τα διαβάζει στους άλλους. Οι ντόπιοι δεν βλέπουν με καθόλου καλό μάτι τον ξένο και την ιδιοτροπία του, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να θεωρούν ότι πρόκειται για δαίμονα. Πεσόα, Σοφοκλής, Τολστόι, Σαπφώ, Σαίξπηρ, Λεοπάρντι, Δάντης, Ρεμπώ, Προυστ, Μπόρχες, Ντοστογιέφσκι είναι μερικοί μόνο από τους συγγραφείς με τη σκέψη των οποίων το αγόρι έρχεται σε επαφή.