Το βιβλίο αυτό παρουσιάζει με τρόπο ευσύνοπτο και κριτικό την εξέλιξη της μετασωκρατικής πολιτικής φιλοσοφίας στην ευρωπαϊκή ήπειρο, μελετώντας σημαντικές πτυχές της ζωής και του έργου μιας σειράς στοχαστών, που εκτείνεται ιστορικά από την αρχαιότητα ως τη βιομηχανική επανάσταση: Πλάτωνας, Αριστοτέλης, Κικέρωνας, Αυγουστίνος, Θωμάς Ακινάτης, Machiavelli, Hobbes, Locke, Rousseau, Mill, Marx.

Το βιβλίο του Martin Hollis αποτελεί μια κατανοητή και πλήρη εισαγωγή στη φιλοσοφία των κοινωνικών επιστημών. Διερευνά προβλήματα που εγείρουν θεμελιώδη φιλοσοφικά ζητήματα, όπως: Οι κοινωνικές δομές κατανοούνται καλύτερα ως συστήματα νόμων και δυνάμεων ή ως δίκτυα νοημάτων και πρακτικών; Η κοινωνική πράξη συνιστά ορθολογική συμπεριφορά ή αποτελεί είδος αυτοέκφρασης;

Το βιβλίο απαρτίζεται από τρία δοκίμια τα οποία επιχειρούν μέσα από μια προσεκτική και ενδελεχή ανάγνωση επιλεγμένων κειμένων του Martin Heidegger και του Jacques Derrida να ανιχνεύσουν νέα πρότυπα ανάγνωσης και κατανόησης της τέχνης και της ιστορίας της, που μπορούν να δώσουν έναν προσανατολισμό στο σημερινό αναγνώστη, θεατή ή κάτοικο του εικοστού πρώτου αιώνα.

Το παρόν κείμενο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά, στην εφημερίδα LE MONDE στις 3η Νοέμβρη 2001, αμέσως μετά το τρομοκρατικό χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου του ίδιου χρόνου. Το κείμενο, αληθινό και ρηξικέλευθο, προκάλεσε αντιδράσεις και ποικίλες συζητήσεις.

Μια συναρπαστική παρουσίαση των προδρόμων του Ρομαντισμού. Οι τρεις μελέτες αυτού του τόμου έχουν γραφτεί και δημοσιευτεί τα τελευταία 40 χρόνια. Ο ίδιος ο Sir Isaiah Berlin είχε προτείνει να εκδοθούν ως τριλογία, ιδέα που δεν μπόρεσε να υλοποιηθεί όσο ζούσε. Για πρώτη φορά οι τρεις μελέτες συγκεντρώνονται εδώ με επιμέλεια του Henry Hardy, ενός από τους διαχειριστές της πνευματικής κληρονομιάς του Berlin.

Σε αυτή τη μονογραφία ο Π. Θεοδώρου επιχειρεί δύο πράγματα. Από τη μια, παρουσιάζει την προσέγγισή του πάνω σε ορισμένα σημεία της φαινομενολογικής σκέψης του Έντμουντ Χούσερλ καθώς και τις απόψεις του για το φαινόμενο του νοητικού πειραματισμού στις επιστήμες και στη Φιλοσοφία. Από την άλλη, εφαρμόζει αυτή την ερμηνεία σε καίρια ζητήματα της φιλοσοφίας της αντίληψης, της φιλοσοφίας της επιστήμης, και της φιλοσοφίας της πράξης.

«Γι’ αυτό ακριβώς προσπάθησα, σε πολλά κείμενά μου, να επικροτήσω συνάμα μια ορισμένη διεθνικότητα, έναν ορισμένο κοσμοπολιτισμό, υποδεικνύοντας ταυτόχρονα ότι πέραν του κοσμοπολιτισμού υπάρχει μια εμπειρία της διεθνικότητας που υπερφαλαγγίζει τη διεθνικότητα: σ’ αυτόν τον αιώνα έχουμε μάθει να οδεύουμε προς τη συνάντηση του άλλου —του εξόριστου, του μετανάστη, του πρόσφυγα— εκεί μάλιστα που ο άλλος δεν υφίσταται, δεν έχει τα δικαιώματα του πολίτη και δεν είναι πολίτης.» Ζακ Ντερριντά.

Στον Λάιμπνιτς, όπως και στον Σπινόζα, η έννοια της έκφρασης έχει ταυτόχρονα θεολογική, οντολογική και γνωσιολογική σημασία. Σε αυτή στηρίζουν τις θεωρίες τους για το Θεό, τα δημιουργήματα και τη γνώση. Οι δυο φιλόσοφοι , ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλο, φαίνεται να στηρίζονται στην ιδέα της έκφρασης για να υπερβούν τις δυσκολίες του καρτεσιανισμού, για να επανιδρύσουν τη Φιλοσοφία της Φύσης και ακόμη για να ενσωματώσουν τα συμπεράσματα του Καρτέσιου σε συστήματα ριζικά αντίθετα προς την καρτεσιανή θεώρηση του κόσμου.