Όταν, μετά από επίπονες προσπάθειες αιώνων των κριτικά σκεπτόμενων πιστών (αυτών, δηλαδή, που δεν αρκούνται στην Αποκάλυψη), καταδείχτηκε επιτέλους ότι η ύπαρξη της Ανωτέρας Δύναμης − όπως, άλλωστε, και η ανυπαρξία της − δεν ήταν δυνατόν να αποδειχθεί ούτε λογικά ούτε εμπειρικά, απέμεινε μία αλλά ισχυρότατη ένδειξη για τη λογική αναγκαιότητα της ύπαρξής της: αν η Ανώτερη Δύναμη δεν υπήρχε, θα ήταν εντελώς αδύνατον να εξηγηθεί ποιος «σχεδίασε» αλλά και ποιος «κατασκεύασε» όσα εξαιρετικά πολύπλοκα συναντάμε γύρω μας στη φύση, όπως τον ανθρώπινο εγκέφαλο ή το ανθρώπινο μάτι.

Πόση γνώση είναι αναγκαία για να καταλάβετε αυτά που συμβαίνουν γύρω σας; Ο συγγραφέας μάς παρακινεί να ξεφύγουμε από τα φράγματα των ειδικών και να διαμορφώσουμε μια σφαιρική εικόνα της πραγματικότητας.

Η τεχνολογία έχει αλλάξει την καθημερινότητα μας δραματικά. Εφευρέσεις όπως ο ηλεκτρισμός, το αυτοκίνητο, τα αεροπλάνα, τα πυρομαχικά και τα χημικά όπλα μπήκαν στη ζωή μας. Υλικά όπως τα πλαστικά και το ατσάλι χρησιμοποιήθηκαν στην κατασκευή ουρανοξυστών και τον εξοπλισμό των οικοσυσκευών. Και ενώ η πρόοδος της τεχνολογίας γεμίζει αισιοδοξία τον άνθρωπο για το μέλλον του, ένα μέλλον που το φαντάζεται χωρίς κυκλοφοριακή συμφόρηση, ανίατες ασθένειες, αλλά με εκδρομές στο διάστημα, βρισκόμαστε στο 2007 και τίποτα από αυτά δεν συμβαίνει.

Κάθε τόσo o κόσμoς των ιδεών συγκλoνίζεται από μια επιστημoνική μετατόπιση. Όπως μας δείχνει σ’ αυτό τo πρωτoπoριακό βιβλίo τoυ o Robert Wright, μια τέτoια επιστημoνική μετατόπιση συμβαίνει τώρα – και σίγoυρα θα αλλάξει τoν τρόπo πoυ oι άνθρωπoι βλέπoυν τη ζωή τoυς και τoν τρόπo πoυ επιλέγoυν να τη ζήσoυν.

Τα πλάσματα του υγρού βασιλείου μας είναι γνωστά ως ορεκτικά και αφροδισιακά. Μ’ αυτό το βιβλίο μαθαίνουμε για τη ζωή και την αναπαραγωγή τους, τη μοναξιά ή την κοινωνικότητά τους, για την αρχιτεκτονική τους μαεστρία όταν χτίζουν το όστρακό τους.

Είναι δύο λεπτές αγκαλιασμένες σιλουέτες που διαγράφονται στο βάθος μιας νεολιθικής σπηλιάς. Είναι το αινιγματικό χαμόγελο του αρχαίου εκείνου ζεύγους που επέζησε σε έναν τοίχο της Πομπηίας. Είναι επίσης το ξίφος του Τριστάνου που τον χωρίζει από την καλή του, τα δάχτυλα του Ζιλιέν που αγγίζουν το χέρι της Μαντάμ ντε Ρενάλ, τα χιλιάδες φλογισμένα λόγια της Ιουλιέτας, της Ελοΐζας, της Βερενίκης… Ακόμη, η ανασηκωμένη φούστα ενός νυμφίδιου του Φραγκονάρ, το χέρι του Σαρλώ που σφίγγει δυνατά το χέρι της Πωλέτ Γκοντάρ, κι έπειτα τα ποτάμια δακρύων, τα όργια φιλιών, οι συμφωνίες αναστεναγμών, οι κραυγές ηδονής που κατακλύζουν τις πάντα αχόρταγες οθόνες μας.

Ο άνθρωπος κατάγεται από τον πίθηκο και ο πίθηκος κατάγεται από το δέντρο… Η μετάβαση δεν είναι ανώδυνη. Ακόμη κι αν δυσκολευόμαστε να το παραδεχτούμε, οι μακρινότεροι πρόγονοί μας ήταν ασφαλώς τα φυτά… Από τα πρώτα γαλάζια φύκια μέχρι τον σημερινό αραβόσιτο.