Ένα εφιαλτικό τοπίο από λέξεις υψωνόταν σταδιακά κι έπνιγε τις ψυχές των ανθρώπων. Λέξεις, λέξεις, λέξεις, λογοδιάρροια κενή νοήματος. Όλοι αυτοί με τα φράκα και τα εκατό κιλά σοβαροφάνεια έλεγαν, έλεγαν για μια «πατρίδα αλώβητη», για ένα «Έθνος υγιές». Συνέχιζαν, μετά, τις αερολογίες για «φυσική» πορεία της ανθρώπινης ζωής, σε ανεβασμένο τόνο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ατελείωτες εικασίες που ξέφευγαν από την οδό της λογικής, διαφωνίες όπου κυριαρχούσαν η έξαψη της αντιπαλότητας και η μονόπλευρη φωνή του συναισθήματος.

― Υπήρχε σοβαρός λόγος για εξέγερση. Αυτό είναι ξεκάθαρο, Φοίβο, δεν νομίζεις;
―Ακριβώς! Την αδερφή μου την απασχολούσε πλέον η σύρραξη και τίποτε άλλο! Το ότι οι χωρικοί αργούσαν να συγκρουστούν με τους κυβερνητικούς, το πώς έγινε και πέρασε έτσι όλο αυτό. για το πώς χύθηκε αίμα βέβαια δεν ήταν σε θέση να διηγηθεί επακριβώς τι είδε· μόνο τι ένιωσε… Θέλω να πω… καθένας μεροληπτεί υπέρ της πλευράς που συμπαθεί και εις βάρος της αντίπαλης, και πάει λέγοντας…
―Ναι, αλλά πώς να διακρίνεις το παραμύθι από την ιστορία;
―Δεν μπορείς να το διακρίνεις· άσε που χωρίς το παραμύθι η ιστορία θα γινόταν βαρετή και αδιάφορη – γιατί δεν παύει να είναι μια ιστορία και τίποτε παραπάνω. Και της Κυβέλης η αφήγηση υποκειμενική είναι, όπως κάθε αφήγηση! Τίποτε δεν μοιάζει πιστευτό, αλλά και κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως η αδερφή μου αυτά όλα τα έζησε. Σωστά;
―Σωστά.

Η Κυβέλη ποτέ δεν συμμερίστηκε αυτή την άποψη. Ήξερε πως είναι τόσο μικρή και αστραπιαία η λάμψη που λέγεται ανθρώπινη ζωή, που σαν σβήνει, πρέπει ν’ αφήνει πίσω το ίχνος της. Σαν το σωματίδιο του Θεού κάτι. Τη συγκλόνιζε η υποψία πως πέρασε από τη γη ένας άνθρωπος με Άλφα κεφαλαίο και πως δεν πήγε χαμένη η κοσμική ενέργεια που τον έπλασε, παρά έγινε ασημόσκονη κι ανέβηκε ψηλά για να φωτίσει τη γη και να τα αλλάξει, να τα διαμορφώσει, να τα μεταρρυθμίσει όλα. Να κάνει τον πλανήτη έναν τόπο που να μπορούν τα παιδιά να τον κατοικήσουν και να κάνει τον κάμπο ένα πεδίο αντάξιο του σφρίγους και της ευθύτητάς τους.

Η προοπτική του θανάτου, η αρρώστια, η θανατική ποινή, κάθε μορφή επικείμενου θανάτου δεν είναι παρά η ακύρωση όλων των ανθρώπινων σχεδίων, προθέσεων, ονείρων, οραματισμών. Να τι είπε στους μαθητές της: πως κάθε ενέργεια που διεξάγεται υπό το φάσμα του θανάτου και κάθε κουβέντα που λέγεται υπό το κράτος του θανάτου είναι τελεσίδικες, σε αντίθεση με τον ρευστό χαρακτήρα που έχουν οι ανθρώπινες ενέργειες και δηλώσεις εν ζωή. Αυτό που λέμε «Ε, άνθρωπος είναι, άλλαξε γνώμη!», «Ε, άνθρωπος είναι, δεν δικαιούται ν’ αλλάξει τη ζωή του;», «Ε, άνθρωπος είναι, πόσο ν’ αντέξει την καταπίεση;», όλα αυτά δεν ισχύουν σε ατμόσφαιρα και κλίμα θανάτου, τους είπε, γιατί
εκεί δεν είσαι πια «άνθρωπος» και όλα μπαίνουν σε χρόνο παρελθοντικό.