Σε μια εποχή που η γονιδιωματική και η πληροφορική φέρνουν επανάσταση στις βιοϊατρικές επιστήμες και στην αντιμετώπιση ασθενειών, στόχος του συγγράμματος είναι να προετοιμάσει τους φοιτητές για τις σύγχρονες ερευνητικές προκλήσεις στην πιο θεμελιώδη επιστήμη για την ιατρική: τη βιοχημεία.

Συγκεκριμένα, οι συγγραφείς αναλύουν σε βάθος τη χημική λογική που διέπει τους μηχανισμούς, τις οδούς και τις διεργασίες στα ζωντανά κύτταρα. Στο βιβλίο δίνεται έμφαση στις θεμελιώδεις έννοιες, έναντι των μακροσκελών περιγραφικών πληροφοριών, καθώς και στις συνδέσεις, δείχνοντας πώς η βιοχημεία σχετίζεται με όλες τις άλλες επιστήμες της ζωής και έχει πρακτικές εφαρμογές στην ιατρική, στη γεωπονία, στις περιβαλλοντικές επιστήμες και στην εγκληματολογία.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί ένα εξελισσόμενο διακρατικό σύστημα διακυβέρνησης, στο οποίο η κυριαρχία μοιράζεται μεταξύ κρατών-μελών και υπερεθνικών θεσμών. Η σχέση τους μεταβάλλεται διαχρονικά, αντανακλώντας τη βούληση των λαών της Ευρώπης για την προώθηση της ολοκλήρωσης.

Μια ολοκληρωμένη και συνεκτική κάλυψη του τομέα της διοίκησης επιχειρήσεων που συνδυάζει την εισαγωγή στις έννοιες και τη θεωρία του μάνατζμεντ με την εφαρμογή τους στο πραγματικό περιβάλλον της διοίκησης. Καλύπτονται επίσης οι βασικές λειτουργίες της διοίκησης όσον αφορά τον σχεδιασμό και τη λήψη των αποφάσεων, την οργάνωση, την ηγεσία και τον έλεγχο. Ο συγγραφέας βασίζεται σε πλήρως τεκμηριωμένα παραδείγματα για να παρουσιάσει πραγματικές εφαρμογές της θεωρίας, ενώ η ύλη οργανώνεται με τρόπο μεθοδικό που διευκολύνει την κατανόηση.

Στο σύγγραμμα συνδυάζονται η θεωρητική και εμπειρική γνώση του συγγραφέα στη Διοίκηση Υπηρεσιών Υγείας και την Πολιτική Υγείας συμβάλλοντας σε μια σφαιρική προσέγγιση στο πεδίο.

Καταρχάς αναλύονται οι επιστημονικές έννοιες και το περιεχόμενο της Πολιτικής και της Διοίκησης, για να αναδειχθεί η χρήση τους στην υγεία και τις υπηρεσίες υγείας αντίστοιχα, αλλά και η σχέση της Πολιτικής με τη Διοίκηση. Επιπροσθέτως περιγράφεται το διεθνές περιβάλλον στην Πολιτική, και συνεπαγόμενα στα Συστήματα Υγείας, με έμφαση στη στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην προστασία της υγείας και τη συστημική ανάλυση των υπηρεσιών υγείας αναπτυγμένων χωρών, ενώ αναφέρονται οι νέες προκλήσεις των πολιτικών στη δημόσια υγεία σε ένα «παγκοσμιοποιημένο» περιβάλλον. Ο κύκλος της Πολιτικής Υγείας συνεχίζεται με το νόημα μιας μεταρρύθμισης και την εφαρμογή της (ή μη) στην Ελληνική περίπτωση, με αναφορά και στην κοινωνική φροντίδα, κλείνοντας με τις δαπάνες, πηγές και μεθόδους χρηματοδότησης συστημάτων και υπηρεσιών υγείας, διεθνώς και στην Ελλάδα.

Εν συνεχεία, αναπτύσσονται οι αρχές και λειτουργίες της Διοίκησης (σχεδιασμός, οργάνωση, συντονισμός, αξιολόγηση) με έμφαση την εφαρμογή τους στις υπηρεσίες υγείας. Τέλος, εξετάζονται δύο θέματα, ιδιαίτερα σημαντικά για την πολιτική υγείας και τη διοίκηση υπηρεσιών υγείας, δηλαδή το φάρμακο και η ηλεκτρονική υγεία, που αναδείχθηκαν στο εγχώριο και διεθνές πεδίο, με έμφαση στην τελευταία δωδεκαετία. Οι μέθοδοι δημόσιων παρεμβάσεων στην ανταγωνιστική αγορά φαρμάκων πρέπει να είναι σε πλαίσιο ανάλογων πολιτικών δημόσιας υγείας. Η προσεγμένη εξέλιξη στο e-health δίνει δυνατότητες αποτελεσματικής διοίκησης υπηρεσιών υγείας και βοηθά τον πολίτη στη διατήρηση της υγείας του αλλά και τον ασθενή στη διαδρομή του στο σύστημα υγείας.

Τρία αμετάφραστα κείμενα του κορυφαίου Αυστριακού συγγραφέα Stefan Zweig συνθέτουν ένα μελαγχολικό σκηνικό γεμάτο εικόνες και λυρικότητα. Ο Zweig, με λογοτεχνική δεινότητα και ποιητική διάθεση, καταπιάνεται με σημαντικά θέματα όπως η θρησκεία, η πίστη, ο έρωτας, η αγάπη και τα όριά της.

Η παρούσα ανθολογία με τους ερωτικούς στίχους τού Γιάννη Κοντού εκδίδεται 10 χρόνια μετά τον θάνατό του και έρχεται να φωτίσει περισσότερο την πλευρά του εκείνη που τον έκανε αγαπητό μέχρι και σήμερα, ειδικά στους νέους: τον τρυφερό του χαρακτήρα. Ο Γιάννης Κοντός ταξίδεψε κυρίως στην πόλη (Αθήνα) και σε δωμάτια, πραγματικά ή φανταστικά. Σκηνοθέτησε τόσο το έργο όσο και τη ζωή του με τα υλικά της καθημερινότητας. Η ποίησή του είναι γεμάτη από τα σώματα και τα μέρη τους: ώμους, λαιμούς, χέρια, στόματα, μάτια, μαλλιά, φλέβες. Αλλά και από όσα εκπέμπουν τα σώματα: χαμόγελα, αναπνοές, λόγια, φωνές, ίχνη, φιλιά, αγκαλιές, ψιθύρους, ομιλίες.

H νέα νουβέλα του Στέλιου Παπαγρηγορίου κινείται μεταξύ αυτοβιογραφίας, νουάρ και δοκιμίου. Η αφήγηση ακολουθεί τον κεντρικό χαρακτήρα (έναν περιθωριοποιημένο δημοσιογράφο και μουσικό), ο οποίος, αδυνατώντας να κατανοήσει τον κόσμο γύρω του, στρέφεται ενστικτωδώς εντός του, ανακαλύπτοντας εκεί έναν θόρυβο που δυναμώνει επικίνδυνα. Παράλληλα, η αφήγηση παρακολουθεί την πηγή ενός μυστήριου βουητού που μοιάζει να βγαίνει από τα ίδια τα σωθικά της Αττικής. Κοιτώντας μέσα και πέρα από το διάφανο κέλυφος του χαρακτήρα, γινόμαστε ακούσιοι μάρτυρες του χαοτικού ρυθμού και της καταιγιστικής εναλλαγής των αισθήσεων ενός πλάσματος που παλεύει να επιβιώσει μέσα σε οχήματα, πλατείες, καταστήματα και πεζοδρόμια. Το βιβλίο ξεναγεί τον αναγνώστη στην απελπιστικά σκληρή πραγματικότητα της Αθήνας, ακολουθώντας μια διαδρομή που αναπόφευκτα καταλήγει σε σπασμωδικές αντιδράσεις, ειδεχθείς πράξεις και αστυνομικά τμήματα.

Με το δεύτερο ποιητικό του βιβλίο, ο Γιάννης Κοτσιφός επιχειρεί ένα οδοιπορικό «ανθρώπινων δεσμών», όπως γράφει χαρακτηριστικά σε έναν στίχο του. Αναλαμβάνει τον ρόλο του παρατηρητή και συναντά «τη σιωπηρή αγωνία των ταξιδιωτών / που πάντα θα διαλέγουν να δειπνούνε μόνοι». Τα ίχνη της συνθέτουν ένα μυθιστόρημα των μυθιστορημάτων: το γράφουν όλοι, και κανένας δεν θα μπορεί να το διαβάσει ακέραιο ποτέ. Με αυξημένη ποιητική ενσυναίσθηση, επισκέπτεται νοερά τόπους όπως η Στοκχόλμη, η Σκοτία, το Σεράγεβο, το Αμβούργο, η Λισαβόνα, καταγράφοντας την απουσία της αθωότητας και της αγάπης. Το πικρό χιούμορ, η λιτότητα και η ησυχία του λόγου τού επιτρέπουν να αναδείξει λεπτές αποχρώσεις αισθημάτων: «Δεν θα αγαπήσουμε με λίγη απ’ την αδημονία / εκείνου του απογεύματος που άγγιξα την επιφάνεια του θρανίου σου / όπως θα βύθιζα τα δάχτυλά μου στο νερό ενός ρηχού ποταμιού / κοιτάζοντας προς τα κει που με περίμενε η θάλασσα». Εντέλει, όμως, ο ποιητής επινοεί μια ανοιχτή έξοδο προς την ελευθερία συμπεριλαμβάνοντας και όσους ακόμα μπορούν να ταυτιστούν με μια λυτρωτική λύση: «Κανείς δεν χρειάζεται να αποφασίσει προς τα πού να κοιτάξει».