«Η μοναξιά με φέρνει αντιμέτωπη με τον ίδιο μου τον εαυτό. Συχνά στις αναμνήσεις μου φαντάζω πιο ξέγνοιαστη απ’ ό,τι είμαι. Τις καλές μέρες με βρίσκω συμπαθητική και ευχάριστη. Τις κακές μέρες είμαι μια βαθιά, σκοτεινή άβυσσος. Στην απομόνωση δημιουργούνται παράξενες εντυπώσεις. Κάθε θόρυβος αποκτά νόημα. Κάποιες μέρες ακόμα και το θρόισμα του χαρτιού ακούγεται πολύ δυνατά και μια παράξενη ατμόσφαιρα καλύπτει τα πάντα.
Παρ’ όλα αυτά, τα πάντα είναι δική μου επιλογή. Μόνο έτσι μπορώ».

«Από τα βάθη της δύσης μετακομίζω στα βάθη της ανατολής. Στο γραφείο ευρέσεως κατοικίας του πανεπιστημίου μού λένε ότι κάνω καλή εντύπωση, αλλά είναι δύσκολο να βρουν κατοικία σε ξένους. Δεν είμαι ξένη. Είμαι μια νεαρή, ανύπαντρη γυναίκα στη γερμανική ξενιτιά. Οι ιδιοκτήτες είχαν, υποτίθεται, κακές εμπειρίες. Το τείχος μόλις έχει πέσει, αναρωτιέμαι τι είδους εμπειρίες μπορεί να είναι αυτές. Η υπάλληλος του πανεπιστημίου βγάζει το ντοσιέ με τις προσφορές κατοικίας. Σε κάθε σχεδόν σελίδα είναι γραμμένο με μεγάλα γράμματα: «Όχι ξένοι».»

«Δουλειά χωρίς σταματημό. Είναι σχεδόν αδύνατο να εκφραστεί με λόγια πόσο σημαντικό ήταν να δουλεύεις. Η δουλειά ήταν ο βασικός λόγος της παραμονής στη Γερμανία. Μια διαδρομή που διακλαδιζόταν συνεχώς με δύο δυνατότητες: δουλειά και παραμονή. Ή γυρισμός. Ακόμα το ακούω στα αυτιά μου: Θα μείνουμε. Για τα κορίτσια. Έτσι μας το ανακοίνωναν. Για τα αγόρια δεν είναι σημαντικό, αυτά τα καταφέρνουν πάντα και παντού. Όλα για τα κορίτσια. Για να έχουν κάποτε μια καλύτερη ζωή. Μ’ αυτό τον τρόπο επωμιζόμασταν το φορτίο να γίνουμε ένα διαφορετικό είδος γυναίκας: μια καταπληκτική γυναίκα, μια υπερήφανη γυναίκα, μια πετυχημένη γυναίκα.»