Πώς θα έλεγα στη Νένε ότι ο Μπρος μού είχε δώσει έναν χάρτη; Πώς θα έλεγα στη Νένε ότι θα έβρισκα τον δρόμο μου για ένα μακρινό μέρος που ονομαζόταν Ρώμη ακολουθώντας μια ζωγραφιά; Πώς θα της εξηγούσα ακόμη και τι ήταν χάρτης; Ότι τα κατσαρά πράγματα, που έμοιαζαν με μικρά μαύρα φίδια πάνω στο χαρτί, ήταν οι δρόμοι που οδηγούσαν στη Ρώμη;

Ξαφνιάστηκα όταν ο Μπρος είπε ότι σύντομα θα γύριζε στη Ρώμη. Παρόλο που είχε πει πολλές φορές ότι η Ρώμη δεν βρισκόταν στον Παράδεισο, αλλά ήταν μια μεγάλη πόλη, συνέχιζε να μου φαίνεται εξωπραγματικό που εκεί ζούσαν αληθινοί άνθρωποι και ότι ήταν ένα μέρος όπου μπορούσες να πηγαινοέρχεσαι καταπώς επιθυμείς. Ποιος άνθρωπος πηγαίνει στον Παράδεισο, γυρίζει πίσω στη γη και έπειτα επιστρέφει στον Παράδεισο;
Αν μπορούσε να με κουβαλήσει σε έναν μάρσιπο, σαν κι αυτό που τα καγκουρό κουβαλάνε τα μικρά τους, θα ήμουν ευτυχισμένος. Αν μπορούσε να με βάλει στον σάκο του, σαν ένα σκυλί που κάποτε είδα σε ένα ιλουστρασιόν περιοδικό το οποίο χρησιμοποιούσαν για να τυλίγουν τηγανίτες, θα ήμουν ευτυχισμένος.

Συνειδητοποίησα ότι ο ουρανός μού έλεγε πως το φεγγάρι ήταν έτοιμο να φανεί. Είχε φτάσει η ώρα να ξεκινήσω το ταξίδι μου για τη Ρώμη. Εκείνη τη νύχτα έβαλα τα λιγοστά μου υπάρχοντα μέσα σε μια μαξιλαροθήκη και έφυγα από το Γκούλου Στέισιον. Δεν κοίταξα πίσω μου. Δεν μπορούσα να κοιτάξω πίσω, επειδή ήξερα ότι αν το έκανα, θα γινόμουν στήλη άλατος.

Πολλοί συνέκριναν την έρημο με τη θάλασσα, αλλά μια θάλασσα φτιαγμένη από άμμο. Βαθιά και μυστηριώδης, ήταν συγχρόνως ένα μονοπάτι, ένας δρόμος, ένα πέρασμα, που μερικές φορές οδηγούσε στον θάνατο. Πολλές ήταν οι φρίκες της, πολλά τα μυστικά της. Η κοιλιά της ήταν σπηλαιώδης και τεράστια, πάντα πεινασμένη, ποτέ γεμάτη.