Αρχικά λοιπόν ήταν η ντροπή που μου προκαλούσε το παρελθόν. Αυτή η ντροπή θα ήταν κατανοητή αν στο παρελθόν μου είχε υπάρξει κάτι το αντικειμενικά επαίσχυντο· δεν ήταν όμως έτσι· στο παρελθόν μου δεν υπήρχε τίποτα για το οποίο θα έπρεπε να ντρέπομαι· δεν υπήρχε δηλαδή καμία πράξη που θα επιθυμούσα να μην έχω κάνει και που ταυτόχρονα μου γεννούσε ενοχές. Με άλλα λόγια ντρεπόμουν, δίχως όμως να ξέρω την αιτία. Θα ήθελα τώρα να πω κάτι σχετικά με τη φύση αυτής της ντροπής.

Χαρακτηριστικό εκείνης της περιόδου απόγνωσης είναι το ότι δεν μου πέρασε καθόλου απ’ το μυαλό να χωρίσω με την Κόρα, όπως ίσως θα είχε κάνει οποιοσδήποτε άλλος στη θέση μου. Γιατί όντως ο χωρισμός θα ήταν μια ενέργεια, εγώ όμως μέσα μου ένιωθα πια εντελώς ανίκανος να κάνω οποιαδήποτε ενέργεια, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, επειδή μέσα μου είχα αποδεχτεί ότι ενεργώ σημαίνει ψεύδομαι· θα έφτιαχνα δηλαδή ένα νέο, χειρότερο ψέμα, καθώς προοδευτικά κάθε ενέργεια θα ήταν αποτέλεσμα μιας άλλης. Αντιθέτως η Κόρα προκάλεσε τη ρήξη, μια ρήξη την οποία εγώ δεν ήθελα να αντιμετωπίσω, αφού, όπως φαινόταν, δεν είχε τις ίδιες απόψεις μ’ εμένα σχετικά με την ψευδή φύση των ενεργειών.

Σίγουρα πάντως αν μου έλεγε κάποιος παλιότερα πως θα κατέληγα να ζω μέσα στο ίδιο μου το σπίτι σαν ξένος που νοικιάζει δωμάτιο στο σπιτικό κάποιας οικογένειας που το κάνει από ανάγκη, θα διαφωνούσα αμέσως, λέγοντας πως δεν μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο. Τώρα με έκπληξη συνειδητοποιούσα πως, όχι μόνον ήταν δυνατόν, αλλά τουλάχιστον όσον αφορά εμένα ήταν πολύ πιο εύκολο και βολικό απ’ το αντίστροφο.

Γνώριζα πράγματι πως μου ήταν αδύνατον να έχω ταυτόχρονα μια ειλικρινή σχέση με τον εαυτό μου και με τους άλλους· και ήμουν πεπεισμένος ότι το μυθιστόρημα ήταν ο μόνος τόπος όπου όχι μόνο ήταν εφικτή η αυθεντικότητα, αλλά ήταν ας πούμε αναπόφευκτη, αν το μυθιστόρημα ήταν στ’ αλήθεια μυθιστόρημα. Συχνά βασανιζόμουν με το εξής ερώτημα: για ποιο λόγο το μυθιστόρημα, μετά την ολοκλήρωσή του, μου φαινόταν κι αυτό μη αυθεντικό; Και μάλιστα με τον ίδιο τρόπο που είχε αποδειχτεί επίσης μη αυθεντική οποιαδήποτε μορφή δράσης· δηλαδή όχι σε όσα γράφονταν, αλλά στην ίδια τη φύση των γεγονότων που περιγράφονταν;

«Σ’ αγαπάω, ναι, και είμαι σίγουρος πως αυτή τη στιγμή που σου μιλώ η αγάπη αυτή έχει αποτινάξει κάθε σκουριά από πάνω της, σαν ένα μεταλλικό αντικείμενο που έχει φτάσει στον απόλυτο βαθμό τήξης. Ακόμη κι αυτή η αγάπη όμως είναι λιγότερο διαυγής και λιγότερο αληθινή απ’ την αγάπη που απαιτείται για να σε ζωντανέψω μέσα στο μυθιστόρημά μου, αν βρω ποτέ τη δύναμη να το κάνω. Κι αυτό γιατί η αγάπη που νιώθω για σένα στην πραγματικότητα είναι, απ’ όποια πλευρά κι αν το δεις, μια μορφή δράσης, και αυθεντικότητα μέσα στη δράση δεν υπάρχει, ενώ το μυθιστόρημά μου είναι μια άσκηση στοχασμού και δεν καταναλώνεται στη δράση, ούτε την ονειρεύεται ούτε την καταγγέλλει. Τέτοια είναι η αγάπη που νιώθω για σένα και για την αγάπη σου αυτή σου είμαι ευγνώμων, με τη συναίσθηση που έχει ένας άνθρωπος γι’ αυτόν που του ενέπνευσε ένα σπάνιο συναίσθημα, δύσκολο και πολύτιμο».