Οι διαπιστώσεις της Άννας ήταν σωστές. Η Ροζαλί είχε αρχίσει να χάνει με τρυφερό τρόπο τον έλεγχο απέναντι στον νεαρό φροντιστή του γιου της, δίχως ν’ αντιστέκεται στη γοργή ανάπτυξη αυτής της έλξης, δίχως ίσως να την αντιλαμβάνεται καλά καλά και πάντως δίχως να μοχθεί ιδιαίτερα να την κρατήσει μυστική. Σημάδια που σε μια άλλη δεν θα είχαν ξεφύγει ποτέ απ’ τη γυναικεία παρατηρητικότητά της: ένα γουργουρητό και ένα υπερβολικά ενθουσιώδες γέλιο με τις φλυαρίες του Κεν, ένα βαθύ βλέμμα και μετά το κατέβασμα των λαμπερών ματιών, αυτά φαινόταν να τα θεωρεί στην ίδια απαρατήρητα – εκτός πια κι αν παρέμενε πεισματικά στο αίσθημά της και παραήταν περήφανη για να τη νοιάζει οτιδήποτε.

Αυτά είπε η Ροζαλί στον εαυτό της εκείνο το βράδυ. Έπειτα από μια νύχτα έντονης αναστάτωσης και λίγες ώρες βαθύ πρωινού ύπνου, η πρώτη της σκέψη με το ξύπνημα ήταν για το πάθος με το οποίο είχε χαραχτεί, ευλογηθεί, και που δεν είχε καν στον νου της να το απαρνηθεί, να το αποπέμψει με ευπρέπεια. Η καλή γυναίκα ήταν ενθουσιασμένη με την άσβεστη ικανότητα της ψυχής της ν’ ανθεί μες στο γλυκό βάσανο. Δεν ήταν ιδιαίτερα ευσεβής κι άφηνε τον Θεό, τον Κύριο, έξω απ’ το παιχνίδι. Η δική της ευσέβεια απευθυνόταν στη φύση και θαύμαζε κι εκτιμούσε το αποτέλεσμα που της επέφερε εκείνη, στρεφόμενη ενάντια στον εαυτό της. Ναι, αυτό το ξανάνθισμα της ψυχής και των αισθήσεων ήταν ενάντια στη φυσική τάξη, αίσιο βέβαια, όχι όμως κι ενθαρρυντικό κι ήθελε να το κρύψει και να το αποσιωπήσει απ’ όλο τον κόσμο, ακόμη κι απ’ την έμπιστη κόρη, κυρίως όμως απ’ αυτόν, τον αγαπημένο, που δεν είχε καταλάβει τίποτε και που δεν έπρεπε να καταλάβει τίποτε· γιατί με τι θάρρος να ρίξει τα μάτια της μπρος στα νιάτα του;

«Για τον εαυτό μου μιλάω. Είναι φανερό πως τον τελευταίο καιρό έχεις αλλάξει, μαμά. Θέλω να πω ότι δεν έχεις αλλάξει, δεν το είπα σωστά, αφού τελικά έχεις μείνει η ίδια, κι όταν λέω ότι έχεις αλλάξει, εννοώ ότι στην εμφάνισή σου παρουσιάστηκε κάποιο είδος ανανέωσης, που ούτε κι αυτή είναι όμως η σωστή λέξη, γιατί φυσικά και δεν είναι δυνατόν να πρόκειται για πραγματική και συγκεκριμένα αποδείξιμη ανανέωση της αγαπημένης εικόνας σου. Στα μάτια μου έμοιαζε όμως, πού και πού, για δευτερόλεπτα, μ’ έναν ιδιαίτερο φαντασμαγορικό τρόπο, σαν να πρόβαλλε ξαφνικά μέσα απ’ τη μορφή της ηλικιωμένης η μαμά, όπως την ήξερα πριν είκοσι χρόνια, όταν ήμουν μικρό κορίτσι – κι όχι μόνο αυτό, αλλά νόμιζα και πως σ’ έβλεπα ξάφνου όπως ποτέ δεν είχα δει τον εαυτό μου, δηλαδή έτσι όπως μπορεί να έμοιαζες όταν εσύ η ίδια ήσουν πολύ μικρό κορίτσι. Κι αυτή η παραπλάνηση των αισθήσεων, αν ήταν μόνο μια απλή παραπλάνηση των αισθήσεων, που είχε όμως κάτι αληθινό πάνω της, θα έπρεπε να μου δώσει χαρά, θα έπρεπε να κάνει την καρδιά μου ν’ αναπηδήσει απ’ την ευχαρίστηση, έτσι δεν είναι; Όμως αυτό δεν έγινε, μόνο πιο βαριά έκανε την καρδιά μου, κι ακριβώς εκείνες τις στιγμές που εσύ ξανάνιωνες μπρος στα μάτια μου, τότε σε λυπόμουν φοβερά! Επειδή έβλεπα ταυτόχρονα ότι υπόφερες κι ότι η φαντασμαγορία που ανέφερα δεν είχε να κάνει μόνο με τον πόνο σου, αλλά πως ήταν κι η έκφραση, η εμφάνισή του, μια “πονεμένη άνοιξη”, όπως μόλις την ονόμασες».