Ήταν, που λέτε, μια συναρπαστική νύχτα! Στο πίσω μέρος του κομμωτηρίου «Η Δαλιδά», γεύτηκα παράξενα ποτά, οσμίστηκα αναθυμιάσεις από αλλόκοτους καπνούς, απήλαυσα πρωτόφαντα αισθησιακά χάδια, θυμήθηκα ξεχασμένες ερωτικές στάσεις, με αλλεπάλληλες αισθησιακές κορυφώσεις ενώ στα αυτιά μου ηχούσαν εκστατικά εμβατήρια θριάμβου επανειλημμένων κατακτήσεων του υψώματος 69, πετούσα απελευθερωμένος από ενοχικές συμπεριφορές, απαλλαγμένος από τις δεσμεύσεις μιας σωματικής αποκλειστικότητας, στα σύννεφα ενός φαντασιακού κόσμου, ζαλισμένος και παραδομένος ασμένως στις ορέξεις της Δαλιδάς, ένεκα τα αισθησιακά μαντζούνια που μου είχε προσφέρει.

Είναι κάποιοι περίεργοι άνεμοι που φυσούν στις μακρινές χώρες της κεντρικής Ασίας, ξαδέλφια των μουσώνων, που αυτονομούνται και ξεστρατίζουν ελεύθεροι από τον κύριο όγκο των ανέμων, όταν ο Αίολος, για κάποιον μυστηριώδη λόγο, αποφασίζει να χαλαρώσει το δέσιμο του φουσκωμένου ασκού του. Γίνονται έτσι άνεμοι πλάνητες στην αχανή ατμόσφαιρα και, όταν το φέρνει η τύχη, σμίγουν με τους αληγείς τοπικούς αέρηδες της Ασίας. Μερικοί από αυτούς τους ανέμους ωριμάζουν απ’ αυτό το συναπάντημα, γαληνεύουν, προσαρμόζουν την κατεύθυνσή τους, μετριάζουν την ορμή τους και σβήνουν σαν ένα ευχάριστο αεράκι στους ροζ στίχους κάποιου ρομαντικού ποιήματος ή στις απαλές παρειές κάποιας ερωτευμένης ύπαρξης. Άλλοι όμως από αυτούς μεστώνουν γρήγορα και γίνονται ατίθασοι και αλλοπρόσαλλοι, με ανεξερεύνητες προθέσεις κατεύθυνσης, ανυπάκουοι στα κελεύσματα του Αιόλου, αίολοι και οι ίδιοι, χωρίς προβλεπόμενες εντάσεις ή ορμές, και γίνονται αισθητοί μόνο σε όποιους διαθέτουν ξεχωριστό αισθητήριο αντίληψης των μυστήριων μεταβολών της φύσης. Αυτοί λοιπόν οι ατίθασοι άνεμοι σέρνουν μαζί τους, πέρα από τη γαλήνια υπόθερμη αίσθηση της εξωτικής ανατολής, μια φυσική περιουσία, ένα βιος, που το σκορπίζουν σπάταλα στο πέρασμά τους πλουτίζοντας τη γη με σπάνιους σπόρους φυτών που κανείς δεν θα μπορούσε να τους ξεχωρίσει, να τους μεταφέρει και να γονιμοποιήσει από τη μια μεριά της γης στην άλλη. Σπόρους, σπέρματα και ωάρια της ίδιας της φύσης που φροντίζει τη συνέχεια της ύπαρξης και της ποικιλομορφίας της ζωής μέσα από την παρουσία του απρόσμενου και του τυχαίου.

Σε ένα τσίρκο είχε μεγαλώσει ο Νώε Φούρμπο. Τη δεκαετία του ’50 στα δρομάκια της Γένοβα βρέθηκε στο τσίρκο της ζωής, ένα τσίρκο που το πλαισίωναν μεταπολεμικοί πολιτικάντηδες - κλόουν μπογιατισμένοι με τα εθνικά πράσινα, κόκκινα και λευκά χρώματα, δηλωμένες πόρνες ή κρυφές πόρνες που μιμούνταν τις αστές, καθημερινοί μεροκαματιάρηδες που ισορροπούσαν σε αίολες δουλειές χωρίς δίχτυ ασφάλειας, μπάτσοι που παρελαύναν με φτερά στο καπέλο και κλεφτρόνια με κομμένα τα φτερά της ζωής, αναδυόμενοι μάγοι του κάλτσιο που σε λίγα χρόνια θα μεσουρανούσαν, λιπόσαρκες σκιερές φιγούρες σαν ήρωες του Παζολίνι που κυκλοφορούσαν ξεφεύγοντας από ασπρόμαυρες ταινίες. Και πάστα! Πολύ πάστα. Πάστα με κάθε λογής προσμείξεις μυρωδικών, ανακάτεμα των περιορισμένων αγαθών της εποχής, που λίγα χρόνια αργότερα οι πιο νόστιμες από αυτές θα κατέληγαν να βαφτιστούν επιτυχημένες συνταγές και σπεσιαλιτέ στις τρατορίες κάποιου Νίνο, κάποιου Τζιάκομο ή κάποιου Πιερλουίτζι.