Η λαογραφία εδραιώθηκε ως επιστήμη έχοντας εθνικό προσανατολισμό. Οι μεταπολεμικές εξελίξεις, ωστόσο, οδήγησαν τους λαογράφους σε αναθεώρηση των προσεγγίσεών τους και σε επαναπροσδιορισμό τόσο του θεωρητικού πλαισίου όσο και των μεθοδολογικών τους επιλογών. Έτσι η λαογραφία εγκαταλείπει βαθμιαία τον εθνικό και τον κατά κανόνα φιλολογικό της χαρακτήρα. Επιζητεί έναν κοινωνικό-ιστορικό προσανατολισμό, στο πλαίσιο του οποίου το αντικείμενό της χάνει τον μνημειακό του χαρακτήρα και προσλαμβάνει τα χαρακτηριστικά του κοινωνικού-πολιτισμικού φαινομένου.

Αυτός ο νέος δρόμος, βέβαια, δεν μπορούσε παρά να οδηγήσει στα σταυροδρόμια της διεπιστημονικότητας. Η συνάντηση της λαογραφίας με την κοινωνιολογία, την κοινωνική ανθρωπολογία, την πολιτισμική οικολογία, αλλά και ο επαναπροσδιορισμός της σχέσης της με την ιστορία τής έδωσαν τη δυνατότητα να διευρύνει τους ορίζοντές της και να βελτιώσει τη μεθοδολογία της, έτσι ώστε να οδηγηθεί τελικά σε πιο βαθιές ερμηνευτικές προσεγγίσεις.

Στην παρούσα δεύτερη αναθεωρημένη έκδοση, ο συγγραφέας έχει συμπεριλάβει ένα νέο εκτενές κεφάλαιο για το ζήτημα της μεθόδου στη λαογραφία, που συνιστά μια συνολική πραγμάτευση του θέματος η οποία έλειπε από την υπάρχουσα βιβλιογραφία, καθώς επίσης και ένα κεφάλαιο για την πολιτική διάσταση της ακαδημαϊκής θεσμοθέτησης της λαογραφίας.

Με αυτόν τον τρόπο, το βιβλίο αποκτά έναν πιο ολοκληρωμένο χαρακτήρα, αφήνοντας φυσικά ανοιχτή την προοπτική νέων αναθεωρήσεων, αφού στην επιστήμη ποτέ δεν υπάρχουν οριστικές απαντήσεις…