Με κατέκλυσε η αίσθηση της απόλυτης ματαιότητας. Τι πήγαμε να κάνουμε εκεί; Τι ακριβώς ψάχναμε; Πότε θα χωνεύαμε κι εγώ κι η αδελφή μου πως όλα αυτά ήταν πλέον παλιές ιστορίες; Δεν μπορούσαμε να αλλάξουμε το παρελθόν, η ζωή μας ήταν αυτή που ήταν, άλλοι έζησαν τρισχειρότερες, τι διάολο ψάχναμε εκτός από δικαιολογίες για την αγάπη που δεν εισπράξαμε. Δεν υπήρχαν όμως δικαιολογίες. Απλώς δεν την εισπράξαμε. Δεν ήταν δα και το τέλος του κόσμου. Ας βάζαμε μια τελεία. Ας ζούσαμε επιτέλους τη ζωή μας.

Οι γονείς μας δεν ήταν χαρούμενοι άνθρωποι. Γνώρισαν τη σκληρότητα από πολύ νωρίς, όπως είχε συμβεί και με άλλους της γενιάς τους. Μας ενδιέφερε το παρελθόν τους, και με την αδελφή μου προσπαθήσαμε να μάθουμε όσο πιο πολλά μπορούσα με γι’ αυτό. Λαχταρούσαμε ν’ ανακαλύψουμε λεπτομέρειες για το πώς γνωρίστηκαν, πώς αγαπήθηκαν, πώς ήταν οι πρώτες μέρες της κοινής τους ζωής. Δεν καταφέραμε και πολλά πράγματα. Η γνωριμία τους έφτανε ως εμάς σαν μια συνωμοσία των φίλων τους, σαν άλλοι να είχαν αποφασίσει πως μπορούσαν οι δυο τους να είναι μαζί. Ακόμη κι αυτό όμως έμοιαζε στραγγισμένο από κάθε άλλη πληροφορία, από οτιδήποτε θα μπορούσε να τοποθετήσει κι εμάς στην αλυσίδα της ζωής.

Είχα συναντήσει κι άλλες φορές στο παρελθόν ανθρώπους που έκαναν επιτυχία σε κάτι που δεν εκτιμούσαν και δεν τους αντιπροσώπευε. Η εικονογράφος όμως είχε πραγματικά καταρρεύσει. Ήταν μια δουλειά τελείως διαφορετική από ό,τι έκανε μέχρι τότε. Δεν μπορούσε να φανταστεί πως θα σημείωνε επιτυχία εικονογραφώντας σκίουρους για παιδικά βιβλία. Και όταν αυτό θα τελείωνε, δεν μπορούσε να σκεφτεί πού θα οδηγούσε. Ποιο θα ήταν το επόμενο βήμα. Γι’ αυτό και μου είπε πως η οικογένεια των σκίουρων της είχε καταστρέψει τη ζωή. Μου το ανέφερε πολλές φορές και κάθε φορά έκανα τη σκέψη πως η αδελφή μου, ίσως και εγώ, μπορούσαμε να βλάψουμε όσους μας πλησίαζαν.