Το «γενεαλογικό δένδρο» της ιδέας αποκαλύπτει ότι οι πρόγονοί της ήταν βρετανοί φιλελεύθεροι, σκανδιναβοί σοσιαλδημοκράτες, γερμανοί χριστιανοδημοκράτες, γάλλοι σοσιαλιστές, ακόμη και αμερικανοί νεοφιλελεύθεροι.Προφανώς, ο καθένας από τους παραπάνω εκκινούσε από πολύ διαφορετικές πολιτικοϊδεολογικές αφετηρίες. Όμως, η ανάγκη εγγύησης από την Πολιτεία ενός «κοινωνικού διχτύου ασφαλείας» υπήρξε (και παραμένει) ένα από τα λίγα σημεία σύμπτωσης όλων – και, παρεμπιπτόντως, συστατικό στοιχείο του «Ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου».

Η λειτουργία ενός ελάχιστου εισοδήματος παρέχει ύστατη στήριξη και ελπίδα στους «φτωχότερους από τους φτωχούς»: σε όσους έχουν πάψει να περιμένουν οτιδήποτε από κυβέρνηση, κόμματα ή συνδικάτα, σε όσους έχουν χάσει κάθε εμπιστοσύνη στο «σύστημα». Θα περίμενε κανείς ότι οποιαδήποτε κυβέρνηση θα αξιοποιούσε την ευκαιρία για να τους διαψεύσει, να τους αποδείξει ότι το «σύστημα» ενδιαφέρεται και γι’ αυτούς. Κάτι τέτοιο δεν συνέβη στην Ελλάδα μέχρι τώρα. Οπωσδήποτε, τα διοικητικά και πρακτικά εμπόδια είναι σημαντικά και δεν πρέπει να υποτιμόνται. Όμως, η εμπειρία της Ιταλίας και της Πορτογαλίας δείχνει ότι το ελάχιστο εισόδημα μπορεί να εφαρμοστεί επιτυχώς ακόμη και σε χώρες όχι πολύ διαφορετικές από τη δική μας.

Άρθρο του Μ. Ματσαγγάνη στα Νέα στις 3 Μαρτίου 2011 με τίτλο Χωρίς δίχτυ ασφαλείας στην κρίση