Στην ιστορία της Δυτικής σκέψης, οι άνθρωποι έθεταν επίμονα τρία ερωτήματα για τη Γη και τη σχέση τους με αυτήν: Είναι η Γη μια δημιουργία που εξυπηρετεί συγκεκριμένο σκοπό; Τα διαφορετικά κλίματα, η ποικιλία, η διαμόρφωση των ηπείρων της έχουν επηρεάσει την ηθική και κοινωνική φύση των ανθρώπων; Κατά τη μακρά παρουσία του στη Γη, με ποιον τρόπο την έχει αλλάξει ο άνθρωπος από την υποτιθέμενη «παρθένα» της κατάσταση;
Clarence J. Glacken (1967) 

Σε αυτά τα τρία βασικά ερωτήματα επιχειρεί να απαντήσει το βιβλίο. Όπως υποστηρίζει ο συγγραφέας, οι αντιλήψεις για τη φύση που κατά καιρούς επικράτησαν εδράζονται στην άποψη πως η πρόσληψη του φυσικού περιβάλλοντος από τον άνθρωπο είναι «κοινωνικά διαμεσολαβημένη». Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για μια αποκλειστικά «κοινωνική κατασκευή» της φύσης (όπως υποστηρίζει η ακραία κονστρουκτιβιστική θέση). Η φύση όμως αποτελεί αναμφίβολα και αντικειμενική πραγματικότητα∙ το υποκειμενικό στοιχείο είναι ο τρόπος με τον οποίο γίνεται αντιληπτή από τον άνθρωπο. Είναι λοιπόν το περιβάλλον μια πολιτισμική κατασκευή, μια ιδέα, στο μέτρο που η εικόνα του αποτελεί τον αντικατοπτρισμό του ανθρώπου ο οποίος, ανάλογα με τις εποχές και τις κοινωνικοπολιτισμικές συνθήκες, του αποδίδει κάποια ποιοτικά χαρακτηριστικά.

Στο πλαίσιο αυτό, παρουσιάζει με γλαφυρό τρόπο τις μεσαιωνικές κοσμολογίες περί «ζωντανής» φύσης, το μηχανιστικό μοντέλο των Νέων Χρόνων, τον ευρωπαϊκό ρομαντισμό και τον αμερικανικό υπερβατισμό, αλλά και τη δαρβινική θεώρηση της φύσης ως πεδίου μάχης – αντιλήψεις που δεν συνιστούν απλά προϊόν μιας απεικόνισης της φυσικής «πραγματικότητας» αλλά, κυρίως, κοινωνική κατασκευή.