Ακόμα κι αν προς το παρόν απουσίαζε το ανθρώπινο καλωσόρισμα, η ίδια η πόλη μιλούσε πιο καθαρά και πιο θερμά στο παιδί της που επέστρεψε σπίτι. Βέβαια, αλλαγές και νέες παραστάσεις υπήρχαν ολούθε, ωστόσο το πρόσωπο της πολίχνης μήτε είχε γεράσει μήτε είχε αλλοιωθεί, αλλά κοίταζε τον νεόφερτο με βλέμμα οικείο και μητρικό, ώστε να νιώθει καλά και ασφαλής, και οι δεκαετίες της ξενιτιάς, των ταξιδιών και των περιπετειών συγχωνεύονταν και συμπτύσσονταν παράξενα σαν να ήταν μια εκδρομούλα μονάχα, μια μικρή παράκαμψη. Δούλεψε και έβγαλε λεφτά σε διάφορα μέρη, επίσης παντρεύτηκε και έχασε μια γυναίκα, έζησε χαρές και γνώρισε δεινά στα ξένα, ωστόσο μόνο εδώ ένιωθε ότι ανήκει, μόνο εδώ ήταν η πατρίδα του, κι όσο κι αν λογαριαζόταν για ξένος, και μάλιστα για αλλοδαπός, εκείνος αισθανόταν σαν στο σπίτι του, ίδιος κι όμοιος με τους ανθρώπους, τα δρομάκια και τις οικίες.

Παρά την απροκατάληπτη ματιά του, ο Αύγουστος Σλότερμπεκ είχε περιπέσει σε πλάνη αναφορικά με τον ίδιο του τον εαυτό. Πίστευε μεν ότι υπερτερούσε κατά τι των συμπατριωτών του, αλλά παράλληλα διαπνεόταν από το αίσθημα ότι το Γκερμπερζάου ήταν ο τόπος του και ότι είχε ξαναταιριάξει μαζί του από κάθε ουσιώδη πλευρά. Όμως δεν ήταν ακριβώς έτσι. Δεν ήξερε πόσο απέκλινε από τους συμπολίτες του στη γλώσσα και στον τρόπο ζωής, στις αντιλήψεις και στις συνήθειες. Εκείνοι αντιθέτως το διέκριναν μια χαρά και, μολονότι όσο υπήρχε το πορτοφόλι δεν κινδύνευε η καλή φήμη του Σλότερμπεκ, μεμονωμένα μιλούσαν πολύ για το πρόσωπό του λέγοντας κουβέντες που δεν θα ήθελε να ακούσει. Κάποιες αθώες ενέργειές του, που οφείλονταν σε παλιές συνήθειες, προκαλούσαν επικρίσεις και αποδοκιμασίες, η γλώσσα του ήταν πολύ ελευθεριάζουσα, οι εκφράσεις του πολύ ξενικές, οι αντιλήψεις του αμερικανόφερτες, η ανεπιτήδευτη συμπεριφορά του απέναντι σε όλους εκλεκτική και προσβλητική.

Ήταν λοιπόν δύσκολο γι’ αυτόν, που δεν δεχόταν εντολές από κανέναν, να κατανοήσει σωστά την ιερότητα των τίτλων και όλη αυτή την εύθραυστη υπόληψη της εν λόγω τάξης, να δείχνει ζήλεια στο κατάλληλο σημείο, να μη συγχέει τους ανώτερους υπαλλήλους με τους κατώτερους, και στις κοινωνικές του συναναστροφές να κινείται παντού στο ίδιο μήκος κύματος με τους άλλους. Σαν ξενοφερμένος δεν γνώριζε τις μπερδεμένες οικογενειακές ιστορίες και ενίοτε τύχαινε να μιλάει για σκοινί στο σπίτι του κρεμασμένου χωρίς να φταίει ο ίδιος. Έτσι λοιπόν, υπό τον μανδύα του πιο φιλικού χαμόγελου και της ατσαλάκωτης ευγένειας, αθροίζονταν μικρά μικρά παραπτώματα που καταχωρούνταν σε έναν τεράστιο λογαριασμό, το πραγματικό μέγεθος του οποίου δεν γνώριζε καθόλου, κι όποιος μπορούσε παρακολουθούσε χαιρέκακα. Κι άλλα όμως μικρά ατοπήματα που διέπραττε ο Σλότερμπεκ έχοντας καθαρή τη συνείδησή του άρχισαν να προκαλούν δυσφορία.