Πέρασαν εβδομάδες μέχρι να ξαναπάει στο δωμάτιο της Μπίργκιτ. Δεν μπορούσε να μαζέψει τα πράγματά της, ούτε τα παλτά και τα ρούχα από τις ντουλάπες, τα ασπρόρουχα από τη συρταριέρα, ούτε τις βούρτσες για τα μαλλιά και τα μπουκάλια και τα βάζα από την τουαλέτα της και από το ντουλαπάκι με τα καλλυντικά πάνω από τον νιπτήρα, ή την οδοντόβουρτσα από το κύπελλο. Οτιδήποτε είχε πράγματα δικά της δεν το άνοιγε, ούτε το γραφείο της. Δεν μπορούσε να καταλάβει πώς ήταν δυνατόν ένας άντρας να κρύβει το πρόσωπό του στα ρούχα της νεκρής γυναίκας του και να αναπνέει τη μυρωδιά της. Το να βλέπει ή να αισθάνεται ή να μυρίζει τα πράγματά της – ήταν πολύ περισσότερο απ’ ό,τι μπορούσε να αντέξει. υπέφερε ήδη αρκετά στο περιβάλλον της Μπίργκιτ από το οποίο εκείνη απουσίαζε. Υπέφερε στο σπίτι, υπέφερε και στο βιβλιοπωλείο, και σκεφτόταν να τα εγκαταλείψει και τα δύο. Επειδή όμως υπέφερε ακόμα κι όταν τριγυρνούσε έξω, δεν μπορούσε να πιστέψει πραγματικά σε μια νέα αρχή σ’ έναν νέο τόπο. Η Μπίργκιτ θα τον συνόδευε οπουδήποτε. Θα ήταν παντού γύρω του και δεν θα ήταν εκεί.

«Οι γονείς μου» –τον διέκοψε–, «ο πατέρας δεν θα μου συγχωρέσει το ότι δεν θέλω το αγρόκτημα. Πρέπει να θέλω αυτό που θέλει αυτός, οτιδήποτε άλλο δεν επιτρέπεται. Αλλά θα βρει έναν ομοϊδεάτη να αναλάβει το αγρόκτημα, και θα αρκεστεί σε αυτό. Μακάρι να προχωρήσει η ιστορία με τους εθνικιστικούς οικισμούς. Η μητέρα θα δυσκολευτεί περισσότερο. Δούλεψε σαν σκλάβα για το αγρόκτημα, και πιστεύω ότι έχει ένα όνειρο: εκείνη στην αγροικία, εγώ στο αγρόκτημα με τον άντρα και πολλά παιδιά, που θα μπορεί να τα κανακεύει, όπως θα ήθελε να το είχε βιώσει κι η ίδια αυτό».

Αυτό απασχολούσε και τον Κάσπαρ: Τι θα έλεγαν οι γονείς της Ζίγκρουν, αν όχι τώρα, έστω αργότερα, τι θα απαντούσε η Ζίγκρουν, πόση επιρροή ασκούσαν ακόμα πάνω της οι γονείς, είχε καταφέρει να απογαλακτιστεί από τους δικούς της; Θεωρούσαν οι γονείς της τους μήνες που είχε περάσει η Ζίγκρουν στους Αυτόνομους Εθνικιστές ως τη μαχητική της περίοδο, όπως άλλωστε είχαν βιώσει κι αυτοί τη μαχητική τους περίοδο, και περίμεναν ότι στη συνέχεια θα ηρεμούσε, θα επέστρεφε στη ζωή που έκανε πριν, θα αναλάμβανε το αγρόκτημα, θα παντρευόταν έναν Άριο σύζυγο και θα αποκτούσε μαζί του πολλά παιδιά; Θα αποτελούσε αυτό μια επιλογή για τη Ζίγκρουν; Όχι τώρα, αλλά αν απογοητευόταν από τη ζωή της; Θα τη βοηθούσε: τα λεφτά που προορίζονταν για εκείνη ήταν αρκετά για να φοιτήσει για δύο χρόνια στη σχολή Τζούλιαρντ, πόσο μάλλον για σπουδές σε κάποιο άλλο ωδείο. Αν, ωστόσο, το σχέδιο δεν υλοποιούνταν;

«Νομίζεις ότι, αν μου κάψετε το αυτοκίνητο επειδή πουλάω τα λάθος βιβλία, θα σταματήσω; Τι ανοησίες είναι αυτές, Ζίγκρουν! Η ζωή είναι αλλού. Η ζωή είναι μουσική και εργασία. Σπούδασε, μάθε κάτι στα παιδιά, γιάτρεψε τους άρρωστους ή χτίσε σπίτια ή παίξε σε κοντσέρτα – είσαι ευφυής, είσαι δυνατή, αξιοποίησέ το. Κανείς δεν θα φέρει πίσω την Ανατολική Πρωσία και τη Σιλεσία. Η Γερμανία δεν θα μεγαλώσει, αλλά ούτε πολύ μικρή είναι, ούτε και την έχουν κατακλύσει ξένοι από κάθε σημείο του ορίζοντα. Και είναι απαραίτητοι, διαφορετικά ποιος θα μαζέψει τα σπαράγγια, ποιος θα τρυγήσει και ποιος θα σφάξει τα γουρούνια; Αν αρχίσει το αγρόκτημα του πατέρα σου να είναι παραγωγικό και ο πατέρας σου χρειαστεί έναν εργάτη για τη γη και βρει μόνο έναν ξένο, θα τον πάρει. Θα πρέπει να μάθει γερμανικά, να τηρεί τους νόμους όπως όλοι οι άλλοι, και αν το πράττει, πού είναι το πρόβλημα; Αν κάποιος ζει σαν εθνικιστής Γερμανός ή απλώς Γερμανός ή ξένος Γερμανός, αν ο γάμος τελείται μεσαιωνικά στο λιβάδι ή γιορτάζεται στην εκκλησία ή αν οι Εβραίοι σπάνε ποτήρια κάτω από τη χουπά, και τι μ’ αυτό; Άσε τους ανθρώπους να ζήσουν όπως θέλουν, άσ’ τους να ζήσουν».