Σε διάστημα εκατό και μιας ημερών, από τον Ιανουάριο μέχρι τον Απρίλιο του 2003, προσπάθησα να παρουσιάσω όλα όσα έζησα στη Βαγδάτη. Σ’ ένα τέτοιο ταξίδι ο δημοσιογράφος βρίσκεται συνεχώς εν υπηρεσία. Οι ειδήσεις εμφανίζονται ανά πάσα στιγμή. Ο αναγνώστης βλέπει μόνο το αποτέλεσμα, ενώ από τα άρθρα δεν μπορεί να καταλάβει πώς γράφτηκαν ή τι άφησαν απ’ έξω.

Τα δέκα χρόνια που εργάζομαι ως δημοσιογράφος σε εμπόλεμες ζώνες ποτέ μου δεν αντιμετώπισα συνθήκες δυσκολότερες από το Ιράκ. Πριν από τον πόλεμο, το πρόβλημα ήταν συγκεκριμένο: κανείς δεν έλεγε τίποτα. Οι Ιρακινοί μιλούσαν σιβυλλικά ή μεταχειρίζονταν πομπώδεις κοινοτοπίες, από φόβο μήπως πουν κάτι που δεν έπρεπε ή αποκαλύψουν τις σκέψεις τους. Ύστερα, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με καινούργιες δυσκολίες. Αυτές έπεφταν απ’ τον ουρανό, έσκιζαν τον αέρα σφυρίζοντας κι έσκαγαν δίπλα στ’ αφτιά μας. Προσπάθησα τότε να δω τι συμβαίνει σ’ έναν λαό όταν το φράγμα σπάει. Τι λένε όταν ξαφνικά μπορούν να μιλήσουν. Οι ανταποκρίσεις μου από τη Βαγδάτη είναι οι δικές μου ανταποκρίσεις, έτσι όπως τις κατανόησα με βάση τις, ομολογουμένως ανεπαρκείς, εμπειρίες μου. Ωστόσο τα γεγονότα μπορεί κανείς να τα ερμηνεύσει με πολλούς τρόπους. Ένας Αιγύπτιος δημοσιογράφος σίγουρα παρουσιάζει τα γεγονότα του πολέμου στο Ιράκ διαφορετικά από μένα. Για τον πόλεμο του Ιράκ δεν υπάρχει αλήθεια∙ ή, καλύτερα, υπάρχουν εκατομμύρια διηγήσεις, βασισμένες σε αληθινά γεγονότα και ίσως σ’ άλλα τόσα ψέματα. Η δική μου αποστολή μέσα σ’ όλο το χάος του πολέμου δεν ήταν να κρίνω, να μαντέψω ή να κάνω αναλύσεις. Έπρεπε να δω, να ρωτήσω και να διηγηθώ.