Ο συγγραφέας αναλύει την ουσιώδη αμφισημία που διέπει το θεμελιακό έργο του Heidegger Είναι και Χρόνος και περιγράφει τις δημιουργικές δυνατότητες που διανοίγονται στο φιλοσοφικό στοχασμό από την επανασύνδεσή του με πηγές της ποιητικής εμπειρίας, ενώ παράλληλα προσπαθεί να διαφυλάξει τη σχέση της σκέψης με την ιδέα του υπεύθυνου πράττειν, ώστε να ελεγχθούν οι κίνδυνοι τους οποίους εγκυμονεί η μονομερής έμφαση στο ποιητικό στοιχείο της σκέψης.