Το γλωσσικό σημείο ως παραστατική μονάδα και η λέξη ως αναπαραστατική, ορίζουν τους δύο βασικούς άξονες γύρω από τους οποίους περιστρέφονται, αφ’ενός μεν τα ενδιαφέροντα των δομιστικών και γενετικών θεωριών, και αφ’ετέρου τα ενδιαφέροντα των σημασιολογικών και πραγματολογικών θεωριών.

Η μελέτη αυτή της Στέλας Βέργη επιχειρεί μιαν ανατομία των υπαρχουσών γλωσσολογικών θεωριών, επισημαίνοντας τον κίνδυνο της ταύτισης του γνωστικού αντικειμένου τους – της γλώσσας – με τις όποιες παραστάσεις ή αναπαραστάσεις του. H πιστότητα των γλωσσικών παραστάσεων ή αναπαραστάσεων εξαρτάται από την εξέλιξη της τεχνολογίας – η γραφή είναι ένα τεχνολογικό προϊόν – και μέσα από την εξέλιξη αυτή αποκαλύπτεται ίσως προοδευτικά η γλωσσική πραγματικότητα, η οποία προς το παρόν παραμένει ένα ζητούμενο.