Τέσσερις δεκαετίες πριν, η τεχνολογία πήρε μια περίεργη στροφή. Η δημιουργία του πρώτου λογισμικού σηματοδότησε την έναρξη της ψηφιακής εποχής. Βομβαρδιζόμαστε συνέχεια από συζητήσεις για νέες εξελίξεις στους υπολογιστές και κινδυνεύουμε να σχηματίσουμε την ιδέα ότι οι υπολογιστές θα δημιουργήσουν έναν κόσμο πολύ διαφορετικό απ’ αυτόν που ξέρουμε, έναν κόσμο έξω από τις παραδοσιακές ανάγκες και επιθυμίες μας. Και το χειρότερο, ότι εμείς – και όχι οι μηχανές – θα πρέπει να προσαρμοστούμε. Δεν θα έχουμε άλλη επιλογή παρά να υποκύψουμε στην ανωτερότητα της αυστηρής λογικής τους, την ασπρόμαυρη κατηγοριοποίηση τους. Στο βιβλίο που έχετε στα χέρια σας, ο συγγραφέας πραγματεύεται αυτό το επιχείρημα, για να καταλήξει στο ακριβώς αντίθετο συμπέρασμα: πως η τεχνητή νοημοσύνη ποτέ δεν θα φτάσει στο επίπεδο και την πολυπλοκότητα του ανθρώπινου νου. Στην ψηφιακή εποχή το έργο της ανθρώπινης ζωής θα εξακολουθήσει να παίζεται από τους ανθρώπους και όχι από τις μηχανές. Θα ήταν λάθος να συμβουλεύουμε τους μαθητές να αφήσουν τη λογοτεχνία και την ιστορία για χάρη της πληροφορικής, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες της ζωής στον εικοστό πρώτο αιώνα. Κάποιες συναρπαστικές ιστορίες επιτυχίας σε συνδυασμό με την επιστημονική ορολογία, δίνουν την εντύπωση ότι όσοι ασχολούνται με τις νέες τεχνολογίες έχουν ένα πλεονέκτημα για το μέλλον. Αλλά ενώ θα πρέπει να είμαστε ευγνώμονες προς την κοινωνία των υπολογιστών για τις ευκολίες που μας παρέχει, δεν είναι απαραίτητο να αποδεχόμαστε την άποψή της για το πώς θα επιλέξει να της υιοθετήσει η δική μας κοινωνία. Σ’ αυτό το θέμα ο καθένας δικαιούται να έχει άποψη.