Ο συγγραφέας διαπιστώνει την αποτυχία και τον εκφυλισμό της αρχικής σύλληψης για την άσκηση επιθετικής αναπτυξιακής πολιτικής στο χώρο της βιομηχανίας. Επισημαίνει ότι το πείραμα εξυγίανσης των επιχειρήσεων παράμεινε τελικά στα όρια ενός αμυντικού κρατικού παρεμβατισμού. Η σημαντικότερη αιτία αυτής της εξέλιξης αναζητείται στο χώρο των κοινωνικών συμφερόντων, στους εργαζόμενους, στους επιχειρηματίες και κυρίως στην Εθνική Τράπεζα. Η κρατική παρέμβαση στις κρατικές επιχειρήσεις θεωρείται άμεση συνέπεια της κρίσης και συνέχεια του διοικητικού τύπου κρατικού παρεμβατισμού που κυριάρχησε μεταπολεμικά στην Ελλάδα.