Τα φώτα ξανανάβουν. Η οθόνη της τηλεόρασης τρεμοπαίζει, φωτίζεται, αρχίζει ξανά να δουλεύει, στη διαπασών. Η Μαμά αναστενάζει και κουνάει το κεφάλι. Πατάω το κουμπί και κλείνω τον ήχο. Η Μαμά σηκώνεται και γυρίζει μ’ έναν δίσκο. Τρώω το ίδιο φαγητό κάθε βράδυ. Κάθε βράδυ η Μαμά μου λέει να μασάω αργά. Μετράω. Είκοσι, είκοσι ένα, είκοσι δύο. Μερικές φορές φτάνω τριάντα. Τον Μπαμπά δεν τον ένοιαζε πώς έτρωγα. Του άρεσε το φαγητό πιο πολύ απ’ ό,τι στη Μαμά. Μια φορά, όταν έφυγε ο Μπαμπάς, ήρθε η Θεία κι είπε στη Μαμά ότι έπρεπε να κάνει μια προσπάθεια με το φαγητό. Εκείνη τη μέρα η Μαμά έκλαιγε. Της έδωσα ένα μαντίλι και στάθηκα δίπλα της. Μου χάιδεψε το κεφάλι.

Κάθε φορά που βλέπω έναν αστυνομικό να μπαίνει σε κτίριο, σκέφτομαι πως κάποιον μπορεί να πάρουν. Στην τάξη γράφω μια ιστορία με τίτλο «Οι άνθρωποι που εξαφανίζονται». Γράφω για τη φυλακή. Γράφω για τους ανθρώπους που παίρνει η αστυνομία. Μόνο τη νύχτα γίνεται αυτό. Η δασκάλα μού βάζει μηδέν στα δέκα και λέει ότι δεν θα ’πρεπε να γράφω τέτοια πράγματα στην ηλικία μου. Στο σπίτι κλαίω και δείχνω στη Μαμά την ιστορία μου. Τη διαβάζει και κάθεται αμίλητη στο κρεβάτι, δίπλα μου. Νομίζω πως έχει θυμώσει. Όταν η Μαμά θυμώνει τρομάζω. Μερικές φορές βάζει τις φωνές όταν θυμώνει. Άλλες φορές, πάλι, μένει αμίλητη. Ο βουβός θυμός είναι πολύ χειρότερος.

Ο Ντίντο λέει ότι ο Νάσερ ήταν σπουδαίος άνθρωπος. Ότι όλοι αυτοί που έκαναν την επανάσταση ήταν σπουδαίοι άνθρωποι, αλλά τα παιδιά τους είναι διεφθαρμένα. Ο Νάσερ έκανε σπουδαία πράγματα για την Αίγυπτο. Της Μαμάς δεν της αρέσει. Του Μπαμπά του αρέσει. Ο Ντίντο ελπίζει ότι θα ’χουμε κι άλλον Νάσερ μια μέρα. Γιατί δεν μας λένε ποτέ για τον Νάσερ στο σχολείο; Ο Θείος χτύπησε το χέρι στο γόνατό του. Δεν είχε πιει όλο το νερό. Το ποτήρι ήταν ακουμπισμένο στο μπράτσο του καναπέ. Το έφερε στο στόμα του κι ήπιε το υπόλοιπο. Άπλωσε το χέρι του, πήρα το ποτήρι. Ο Θείος άρχισε να μου λέει για τον Νάσερ. Δεν είχε όραμα. Είχε αυταπάτες. Δεν σκεφτόταν το μέλλον. Πήρε από τους πλούσιους κι έδωσε στους φτωχούς. Αυτό ήταν το χειρότερο απ’ όλα όσα έκανε. Οι φτωχοί πήραν τζάμπα πράγματα κι άρχισαν να τεμπελιάζουν. Πήραν γη και προνόμια, μετά σκέφτηκαν ότι μπορούσαν να μην κάνουν τίποτα και να περιμένουν από τον Νάσερ να τους δίνει συνέχεια κι άλλα. Έκανε επίσης δωρεάν την παιδεία, που ήταν πανάκριβη. Πολύ σύντομα, λοιπόν, δεν είχε λεφτά να την πληρώνει. Και η παιδεία πήγε κατά διαόλου. Οι δάσκαλοι δεν πληρώνονταν όπως έπρεπε κι έτσι δεν έκαναν καμία προσπάθεια. Οι μαθητές αναγκάζονταν να κάνουν ιδιαίτερα. Άρχισαν να παπαγαλίζουν κι έπαψαν να σκέφτονται. Όλοι βούλιαξαν στην τεμπελιά κι έπαψαν να σκέφτονται. Ήταν ένας συνδυασμός θανάσιμος. Σταμάτησε να πάρει ανάσα. Τι θα πει θανάσιμος; Θα πει ότι σκότωσε τη χώρα και το μέλλον της. Ότι κατέστρεψε τις ευκαιρίες των επόμενων γενεών. Ότι πήρε ένα όμορφο ανθισμένο λιβάδι και το σκέπασε με τσιμέντο και μετά περίμενε τα λουλούδια να ξανανθίσουν.