Ο Γιώργος Χειμωνάς γεννήθηκε στην Καβάλα το 1936. Υπήρξε έλληνας πεζογράφος, δοκιμιογράφος και μεταφραστής. Σπούδασε στην Ιατρική Σχολή της Θεσσαλονίκης και στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Μεταξύ των ετών 1964-1967 έζησε στο Παρίσι, όπου μετεκπαιδεύτηκε στη νευρολογία, την ψυχιατρική και τη νευροψυχολογία. Το 1967, με την επιστροφή του στην Ελλάδα, άρχισε να εργάζεται στο Αιγινήτειο Νοσοκομείο και το 1969 στην έδρα νευρολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου οργάνωσε και διεύθυνε το νευροψυχολογικό εργαστήριο. Το 1970 παντρεύτηκε τη θεατρική συγγραφέα Λούλα Αναγνωστάκη, με την οποία, έναν χρόνο μετά, απέκτησε τον γιο του, Θανάση. Το 1970 συμμετείχε, μαζί με άλλους είκοσι επτά συγγραφείς, ανάμεσα στους οποίους οι Γιώργος Σεφέρης, Στρατής Τσίρκας, Μανόλης Αναγνωστάκης, Τάκης Σινόπουλος, στα Δεκαοχτώ κείμενα, έναν συλλογικό τόμο με έντονο αντιδικτατορικό χαρακτήρα. Τα τρία πρώτα μέρη από το έργο του Ο γιατρός Ινεότης που δημοσιεύτηκαν εκεί ήταν και η αιτία να απολυθεί από το Αιγινήτειο το 1972, στο οποίο επέστρεψε με τη Μεταπολίτευση. Το 1982, μαζί με τους Οδυσσέα Ελύτη, Γεώργιο Μπαμπινιώτη, Αριστοτέλη Νικολαΐδη, Γιάννη Ντεγιάννη, Αριστόξενο Σκιαδά και Νίκο Χατζηκυριάκο-Γκίκα, συνυπέγραψε τη «Διακήρυξη του Ελληνικού Γλωσσικού Ομίλου», του οποίου υπήρξε κι ο ίδιος ιδρυτικό μέλος. Το 1994 έκλεισε το ιδιωτικό ιατρείο που διατηρούσε επί σειρά ετών και το 1995 ανέλαβε πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου του Εθνικού Θεάτρου, θέση από την οποία αποσύρθηκε το 1996. Το 1997 παραιτήθηκε από το Αιγινήτειο και το 1998 νοίκιασε ένα διαμέρισμα στο Παρίσι. Πηγαινοερχόταν ανάμεσα σε Αθήνα και Παρίσι μέχρι το 2000, οπότε και πέθανε στη γαλλική πρωτεύουσα. Καθ’ όλη τη διάρκεια της συγγραφικής του δραστηριότητας τα έργα του γνώρισαν πλήθος επανεκδόσεων και μεταφράστηκαν στις κυριότερες ευρωπαϊκές γλώσσες. Με κείμενά του και σχέδια συμμετείχε επίσης σε συλλογικούς τόμους, εφημερίδες, περιοδικά και προγράμματα παραστάσεων. Οι μεταφράσεις του ανέβηκαν στο Εθνικό Θέατρο, στο Θέατρο Τέχνης καθώς και σε πολλές άλλες σκηνές της χώρας. Δημοσίευσε τα πεζά Πεισίστρατος (1960), Η εκδρομή (1964), Μυθιστόρημα (1966), Ο γιατρός Ινεότης (1971), Ο γάμος (1974), Ο αδελφός (1975), Οι χτίστες (1979), Τα ταξίδια μου (1984), Ο εχθρός του ποιητή (1990). Παράλληλα, τις μεταφράσεις: Ηλέκτρα του Σοφοκλή (1984), Βάκχες (1985), Μήδεια (1989) και Ορέστης (1998) του Ευριπίδη, Άμλετ (1988) και Μάκβεθ (1996) του Σαίξπηρ. Δοκίμιά του που εκδόθηκαν ήταν τα Έξι μαθήματα για τον λόγο (1984), Ο λόγος. Μάθημα έβδομο και τελευταίο: Ο χρόνος και το σύμβολο (Με δυο εισαγωγικά σχόλια) (1985), Η δύσθυμη αναγέννηση. Όγδοο μάθημα για τον λόγο (1987), Τα όνειρα της αϋπνίας. Το ιερατείο του ύπνου και η διά των ονείρων καύσις των αιρετικών της νύχτας (1994), Ποιον φοβάται η Βιρτζίνια Γουλφ; Δημόσια κείμενα (1995), Το ένατο μάθημα για τον λόγο. Ομιλία-Συζήτηση (2001).