Οι μύθοι περί εθνικής καθαρότητας είναι παραπλανητικοί και καταστροφικοί. Καμία κοινωνία δεν είναι εντελώς αμιγής και η «σύγκρουση των πολιτισμών» ενυπάρχει σε όλες. Σε κάθε κοινωνία υπάρχουν άνθρωποι πρόθυμοι να ζήσουν με τους άλλους με όρους σεβασμού και αμοιβαιότητας, και άνθρωποι που αποζητούν την ευκολία της κυριαρχίας. Θα πρέπει να κατανοήσουμε τους μηχανισμούς που μας επιτρέπουν να δημιουργήσουμε περισσότερους πολίτες της πρώτης και λιγότερους της δεύτερης κατηγορίας. Η εσφαλμένη πεποίθηση ότι η δική μας κοινωνία είναι εγγενώς καλή το μόνο που πετυχαίνει είναι να καλλιεργεί την επιθετικότητα προς τους ξένους και την εθελοτυφλία μπροστά στα κρούσματα βίας σε βάρος συγκεκριμένων μελών της.

Όταν δεν έχουν τα επιχειρήματα τον πρώτο λόγο, οι άνθρωποι εύκολα παρασύρονται από τη φήμη και το κοινωνικό κύρος του ομιλητή ή από την κοινωνική συναίνεση. Αντίθετα, ο σωκρατικός κριτικός έλεγχος είναι κατεξοχήν υπονομευτικός κάθε αυθεντίας. Η κοινωνική θέση του ομιλητή δεν έχει καμία σημασία: μόνο η φύση του επιχειρήματος [...] Ο Σωκράτης εισήγαγε στην Αθήνα ένα πρότυπο δημοκρατικής τρωτότητας και ταπεινότητας. Η κοινωνική τάξη, η φήμη και το κύρος δεν μετράνε καθόλου – τα επιχειρήματα είναι το παν.

Το παιχνίδι διδάσκει στους ανθρώπους πώς να συμβιώνουν χωρίς ο ένας να ελέγχει τον άλλο· συνδέει την εμπειρία να νιώθεις ευάλωτος με την περιέργεια και το θαυμασμό και όχι με την παραλυτική αγωνία και το άγχος.

Η ανώτερη εκπαίδευση μπορεί να προσφέρει στα άτομα και στις κοινωνίες το βάθος και το εύρος του οράματος που απουσιάζει από το αναπόφευκτα μυωπικό παρόν. Τα ανθρώπινα όντα χρειάζονται νόημα, κατανόηση και προοπτική, και όχι μόνο θέσεις εργασίας. Το ερώτημα δεν πρέπει να είναι κατά πόσο έχουμε την πολυτέλεια να υπηρετούμε τέτοιους στόχους στην εποχή που ζούμε, αλλά κατά πόσο έχουμε την πολυτέλεια να μην το κάνουμε.