Σε αντίθεση με παλιότερες εποχές που η καλλιέργεια και μόρφωση ήταν εισιτήρια ενεργού απόλαυσης της τέχνης, σήμερα, τόσο οι λεγόμενες καλές τέχνες όσο και οι νέες μορφές καλλιτεχνικής δημιουργίας όπως οι κατασκευές, εγκαταστάσεις, μικτά μέσα, βίντεο, φωτογραφία κλπ. που αναδύθηκαν και καταξιώθηκαν κατά τον εικοστό αιώνα έχουν τη δική τους λογική και ιστορία που είτε επιτρέπουν τη συγκινησιακή απόλαυση μόνο σε μια μειονότητα ειδικών, είτε έχουν οριστικά απεκδυθεί τις αισθητικές έννοιες της απόλαυσης και της συγκίνησης. Και έτσι, πιο πολύ από ποτέ ο σύγχρονος θεατής εικαστικών έργων ή ο κάτοικος/χρήστης αρχιτεκτονικών κτιρίων αισθάνονται αποξενωμένοι από αυτά. Η εντύπωση που αποκομίζεται στις μεγάλες εκθέσεις σύγχρονης τέχνης είναι ότι πλέον όλα μπορούν να εκτεθούν, ότι τίποτα δεν έχει μείνει που να μην έχει πλέον αξιοποιηθεί προτεινόμενο ως έργο τέχνης και ότι το έργο τέχνης αποκτά με νομιναλιστικό τρόπο αυτήν την ιδιότητά του: είναι έργο τέχνης επειδή και μόνο κάποιοι το λένε. Αυτού του είδους η υποδοχή της τέχνης έχει φυσικά την ιστορία της κατά τον εικοστό αιώνα και πρωτοεμφανίζεται στις αντιδράσεις του κοινού ενώπιον των πειραμάτων των ντανταϊστών, αλλά η απορία του τι είναι και τι σημαίνει σήμερα τέχνη παραμένει. Θέλοντας να εκκινήσει από αυτήν την απορητική εμπειρία, της σύγχρονης τέχνης ο συγγραφέας δίνει στο βιβλίο του τον τίτλο Στα όρια της αισθητικής.

Οι Jacques Derrida και Martin Heidegger είναι οι πιο πρόσφατοι ευρωπαίοι εκπρόσωποι μιας επιφανούς γενεαλογίας στοχαστών, που ξεκινά από τον Πλάτωνα και τον Πλωτίνο και φτάνει μέχρι το Hegel και το Nietzsche, οι οποίοι αμφισβητούν τα πρωτεία της αισθητικής και συνακόλουθα της ομορφιάς, της συγκίνησης, της απόλαυσης και των συναφών αισθητικών ποιοτήτων ως κριτήρια καλλιτεχνικής καταξίωσης