Στα τέλη Ιουλίου του 2000, μια βρετανική μη κυβερνητική οργάνωση, η International Service, μου πρότεινε να εργαστώ για την αναβάθμιση των νηπιαγωγείων στην Καλάντια, ένα παλαιστινιακό στρατόπεδο προσφύγων στα περίχωρα της Ραμάλα. Έτσι μπήκα στη μεγάλη οικογένεια των “διεθνών”, αυτών των ξενιτεμένων που έρχονται από τις τέσσερις γωνιές του κόσμου για να συμμετάσχουν στην ανάπτυξη των κοινωνικών και πολιτικών υποδομών της Παλαιστίνης, οι οποίοι είναι τόσοι πολλοί και κυρίως τόσο ουσιαστικοί για τη ζωή των Παλαιστινίων, που έφτασαν να εκπροσωπούν μια ξεχωριστή οντότητα στη σύγκρουση που αντιπαραθέτει το Ισραήλ με την Παλαιστίνη, τους Ισραηλινούς και τους Παλαιστίνιους, τους Εβραίους με τους Άραβες που ζουν στο σύνολο που απαρτίζεται από το κράτος του Ισραήλ, τη Δυτική Όχθη του Ιορδάνη και τη Λωρίδα της Γάζας. Για έναν “διεθνή” που ζει στη Ραμάλα δεν είναι εύκολη υπόθεση να περιγράψει την καθημερινή πραγματικότητα, τις χίλιες μικρές λεπτομέρειες που συνθέτουν την κατοχή της Παλαιστίνης. Θα πρέπει να κατανοήσει καταρχήν την αναντιστοιχία ανάμεσα στο χώρο και τον χρόνο, όταν χρειάζονται ώρες και ώρες για να διασχίσεις τη Δυτική Όχθη του Ιορδάνη, της οποίας η έκταση είναι λίγο μεγαλύτερη από την έκταση της Αιτωλοακαρνανίας. Ναι, η Δυτική Όχθη του Ιορδάνη είναι λίγο πιο μεγάλη από την Αιτωλοακαρνανία, αλλά χρειάζονται πέντε, έξι ή οκτώ ώρες για να διασχίσεις τα πενήντα χιλιόμετρα που χωρίζουν τη Ραμάλα από τη Ναμπλούς. Θα πρέπει να εξηγήσει τα απίθανα μπερδέματα, τον καφκικό παραλογισμό, τις κωμικοτραγικές καταστάσεις του περάσματός από ένα φυλάκιο ελέγχου. Θα πρέπει να περιγράψει λεπτομερώς τις χίλιες μορφές των κοινωνικών, θρησκευτικών, πολιτικών και εθνικών διακρίσεων που υφίστανται οι Παλαιστίνιοι, τη σημασία του χρώματος ενός δελτίου ταυτότητας ή των πινακίδων κυκλοφορίας, πώς αυτά τα χρώματα μπορούν να απαγορεύουν την πρόσβαση σε ορισμένες ζώνες ή ορισμένους δρόμους και πώς μπορεί κανείς, εξαιτίας αυτών, να συλληφθεί, να κρατηθεί, να φυλακιστεί ή να σκοτωθεί…